Luns. 14.10.2024
El tiempo

Return forever (II)

Return forever (II)

Como propostas para un novo ano. Fóronse en leituras os días de Nadal. Creo que non conseguín rematar aínda as lecturas propostas. Outros libros é que se cruzaron, para alén do que un vai escrevendo cada día. 

Nun artigo anterior falei do regreso a vellos libros, aos que sempre regreso. O mesmo acontece coas vellas músicas. Noutra colaborazón, aquí, falei de A Witter Shade of Pale. Agora quero falar doutra cantiga que, hai anos, deulle título e inspiración a un meu libro de poemas. Whiskey in the Jar.  

 

Hai temas que nos apreixan como unha trapela furtiva. A min aconteceume con dúas cantigas irlandesas, o Whiskey in the Jar e A fogget dew. A primeira, teño dito, dou título ao meu libro de poemas O Whiskey na Barrica
Concerto en Slane-Castle, hai algo máis de dous anos. Ireland. Gosto da versión de Metallica, tanto como das máis clásicas, de Thin Lizzy ou a dos Dubliners. E os Killdares, con Roberta Rats ao violino, nun longo intro estraño e porén achegado, pois ecoa como o golpe das vagas nas furnas de Valarés. Como se a tocara no areal da nosa infancia.

Da outra, A fogget dew, falei no meu último libro, Sisley no xuncal da Trave. Estou a escoitar agora a versión de Alan Stivell e Shane Macgowan. Diferente á de Sidney O¨Connor e os Chiefftains, máis coñecida. E vou escrebendo este artigo aos poucos, liña a liña, mentres escoito diferentes versións deste tema. Imaxino alguén a cantalo nalgures, nos predios onde o vento leva o canto sobre as dunas, sobre as pedras do mar e as vagas. 

Pois cómpre unha cantiga chea de sentido político, de poesía e beleza, para que poida explicar o noso afán. Expresar sobre as cruces de pedra que se erguen nos campos entre a néboa, nas estradas, no desacougo dun luscofusco, nos ceus que se tinxen verdes e dourados nun solpor, a esperanza dun pobo de ser dono da súa historia.   

Esta tarde en que camiño cara ao remate deste escrito sinto que está a chegar a primavera. No alto ceu, dous miñatos érguense en círculos, facendo unha roda escura no azul imenso. E sobre o valado da horta, os paxaros revoan entre as pedras e as roseiras bravas. Os seus breves cantos abren o seu abano de luz. Aínda han vir días de frío e trevón. Horas de desacougo e incerteza, mais agardo abril no sosego dos livros e da música. 

 

Novas relacionadas

OUTROS ARTIGOS DE MIGUEL ANXO MATO FONDO

 

Comentarios