Xoves. 28.03.2024
El tiempo

Return to forever

Return to forever

Non fai referencia este escrito ao disco que Chick Corea publicara en 1972. Asi que podería titular este artigo doutro xeito, Return to Virginia, poño por caso, xa que hai días regresei ao faro. A To the lighthouse. A marabillosa novela publicada en 1927. De xeito regular, regreso aos libros que me acompañaron ao longo dos anos e que son vellos na miña memoria, non na súa esencia. 

Son un lector compulsivo, pouco metódico, ainda que temporalmente fago rol de (re)leituras necesarias e planificoas con certa lóxica. Esta lóxica ven determinada pola relación de libros que penso ler (poesía, relatos, ensaios) e outros que van chegando, traídos por algunha relación cos anteriores, non sei se a través das veas da historia, ou é que os une a miña imaxinación e sensibilidade lectora. Non sei. 

Estas datas de natal téñoas reservadas para outros libros, publicados hai pouco, estas semanas, que agardo con aquela impaciencia que sempre nos acompaña no momento anterior a ler un novo libro ou escoitar unha obra musical que antes non tiñamos escoitado. Onte estiven a escoitar algunhas composizóns interpretadas por Jacqueline du Pré, nomeadamente o concerto para cello de A. Dvorak. A orquestra é a London Simphony Orquestra, dirixida por Daniel Baremboin. Tal vez noutro momento fale da excelsa violoncellista, falecida en 1987,  aos corenta e dous anos, despois de padecer ao longo de décadas un proceso de esclerose múltiple. 

Sobre a mesa do escritorio hai varios libros que agardan os días feriados que veñen, para seren lidos. A novela de Maggie O¨Farrell, Hamner, considerada polas lectoras e crítica como unha das grandes novelas deste ano en Europa. A ver. 

Está tamén unha poeta norteamericana, querida para min, e lida desde hai anos, Louise Gluck, premio Nobel o ano pasado. Dous libros seus, fundamentais segundo din, Figura descendente e El triunfo de Aquiles. Noutro momento teño dito de L. Gluck que olla a vida desde a propia obra a través do sentimento de soedade, das relacións familiares, o divorcio e a morte. Ou da experiencia, desde a constante presenza do autobiográfico, como muller e como poeta. O que se deu en chamar “a agonía do eu". Hai en Louise Gluck unha desesperanza na visión da muller como centro, fronte ao extraño, nunha relación sórdida e incerta. Dalgun xeito, os seus poemas fannos lembrar pinturas de Hopper, nas que aparecen mulleres silenciosas, ensimesmadas, soias. 

Os outros libros que me acompañan son Tiempo sin claves, de Ida Vitale, e Como guardar ceniza en el pecho, de Miren Agur Meabe. 

    (Tamén debería explicarme como lector de poesía e novela escrita por mulleres? Non sei se terá algunha relación isto coa presenza da muller como protagonista nos meus poemas e relatos. Ou porque me sinto muito máis cómodo creando unha muller como personaxe e non un home. )

De Ida Vitale teño lido un poemario anterior, Procura de lo imposible, na fermosísima edición do Fondo de Cultura Económica (Mëxico). Sentinme moi achegado a Ida Vitale na luz e na música dos seus poemas. Mais tamén no que de vulnerábel ten a nosa existencia. 

Miren Agur Meabe é a poeta de Nola gorde errautza kolkoan, ao que outorgaron o Premio Nacional de Poesía 2021, nun xurado do que facía parte a tamén laureada poeta Olga Novo, de Vilarmao (Pobra do Brollón). De Miren Agur Meabe non teño lido nada anterior, e agora o libro case brinca desacougado nas mans, a debecer por ser lido. 
No fondo deste pequeno armario aberto para os días de natal teño reservado tamén unha vella lectura que retorna tan vizosa, entre estas compañeiras. De una niña de provincias que se vino a vivir en un Chagall. Aquel poemario de Blanca Andreu que tanto nos tén dito desde 1981, cando o mundo era outro e as lecturas e os poemas e a música eran unha inmensa agra que labrar, que descubrir, para un lector novo. Ainda o seguen a ser, ainda que o tempo non teña uns horizontes tan lonxanos como naqueles días. 

 

Novas relacionadas

OUTROS ARTIGOS DE MIGUEL ANXO MATO FONDO

Comentarios