O poeta laxés Antón Zapata García «prófugo» da xustiza española
Na miña tese de doutoramento, dirixida polo profesor Xesús Alonso Montero, cuxo título foi A poesía galega de Antón Zapata García. Edición e estudo (traballo académico de libre acceso na páxina de poesiagalega.org ou nesta ligazón da USC) e despois no capítulo intitulado «Os anos da infancia e da mocidade en Laxe» do libro Antón Zapata García. Biografía dun poeta emigrado ao servizo da II República (Laiovento, 2009) abordei as posibles causas da emigración de poeta laxés Antón Zapata (1886-1953) cara á cidade bonaerense e salientaba o que vai deseguida:
«Pouco máis sabemos dos primeiros anos do poeta, ata que no verán de 19031, con tan só 17 anos, marchou embarcado cara á Arxentina2. Nesa altura xa falecera a súa nai, feito que puido condicionar a súa decisión. A razón da súa marcha non está clara, aínda que é moi probable que os problemas do poeta e dos seus irmáns coa madrasta fosen decisivos3 para que primeiro emigrase o propio Antón e logo, cando xa estaba asentado, seguisen o mesmo camiño o resto dos seus irmáns e outros parentes. Cómpre lembrar que, con anterioridade, seu avó materno José García Pondal viaxara en varias ocasións ata a Arxentina.
Ora ben, sen negarmos as desavinzas familiares, tampouco se pode descartar que a motivación primixenia estivese no feito de que fixera os dezasete anos e quixese eludir coa emigración a chamada a quintas. De feito, todos os estudos realizados sobre as causas4 das correntes migratorias nesta época adoitan sinalar esta entre as máis importantes, pois o servizo militar implicaba nesa altura un longo afastamento e a posibilidade de participar nas campañas africanistas do exército español. Ademais, non debe ser casualidade que o longo poema narrativo «A crus da Rosa» relate, nomeadamente no capítulo XV, a historia dun mozo que emigra para eludir as quintas. Estes versos ben puideran basearse na propia experiencia autobiográfica, malia que unha advertencia inicial sinale:
Todol-os persoaxes que figuran con nomes ou alcumes n-este poema, non alluden a ningunha persoa de reial eisistenza, eisceizón feita do gaiteiro «O FRESCO», ao que o aitor conóceu sêndo rapás.
O devandito capítulo deste mesmo poema, moi interesante desde o punto de vista antropolóxico, tamén sinala a causa económica como responsable de que a xente de Laxe emigrase naqueles anos a destinos tan afastados como Arxentina, Cuba ou Filipinas.
Tampouco lle importaba dos veciños
que, de Laxe, con él, â Cruña, viran,
i-en negros trasatrantes imigraran
pra Habana e Filipinas...,
¡pois os homes de Laxe, a todos ventos,
pol-o mundo se vân, como anduriñas,
máis que nada, por moda, pol-o infruxo
de algún que enriquecío sin legría!,
¡¡case todal-a vida n-un taboeiro
espendendo texidos ou bebidas!!…»
Un recente testemuño documental, propiciado polo proceso de dixitalización da prensa histórica, vén a demostrar que a verdadeira causa da emigración estivo nese feito de que Antón Zapata viña de facer os dezasete anos e quixo eludir coa emigración a chamada a quintas. Concretamente, o Boletín Oficial de la Provincia de La Coruña, núm. 102, do 4 de maio de 1908, na súa páxina 434, publica o acordo do concello de Laxe para o declarar «prófugo». Neste Boletín e noutros de datas próximas aparecen publicadas requisitorias semellantes de moitos concellos. A que nos interesa di o seguinte:
Ayuntamiento de Lage
El Ayuntamiento, en sesión de 13 del corriente acordó declarar prófugos á los mozos del actual reemplazo que faltaron al acto de clasificación y declaración de soldados, y á los del reemplazo de 1907 que no se presentaron en la Caja para ser destinados á Cuerpo.
De unos y otros se expresan los nombres y números del sorteo á continuación:
Reemplazo de 1908
[Segue unha listaxe de 15 nomes]
Reemplazo de 1907
[Segue unha listaxe de 7 nomes, entre eles figura Antón Zapata García]
Ruego á las autoridades y más agentes procedan á la busca y captura de los indicados mozos, y, en caso de ser habidos, los ponga á mi disposición.
Lage 22 de Abril de 1908. - El Alcalde Ramón López.
Porén, desde setembro de 1903 o poeta laxés Antón Zapata García, declarado «prófugo», xa estaba na Arxentina como un emigrante máis, establecido na capital bonaerense e con diversos oficios, mais iso xa é outra historia.
- Miro Villar, en Teoría da Literatura e Literatura Comparada, é profesor de lingua e literatura galegas, ademais de poeta, narrador, tradutor e crítico literario en diversas revistas e publicacións periódicas. Autor do blog As crebas.
Novas relacionadas
Outros artigos de Miro Villar en QPC
- Os poemas a Castelao do laxés Antón Zapata García e do muxián Xervasio Paz Lestón.
- Aramados: "os meus nove meses polos campos de concentración de Francia". Manuel García Gerpe.
- Unha nova achega sobre os presos da Costa da Morte no «Fuerte de Ezkaba» na posguerra.
- Contra vento, maré e coronavirus. A Costa da Morte en Nova Ardentía, 12. Revista Galega de Cultura Marítima e Fluvial
- A presenza da Costa da Morte no volume “Os restos do franquismo en Galiza”
- Os poemas manuscritos da revista Carnota.
- A 35 anos da publicación da revista muxiá Decrúa (1985-1986).
- Fisterra e as fisterras na poesía de Luz Pozo Garza.
- Lugar de incendios, no terceiro cabodano do poeta Paco Souto.
- Bazarra, un topónimo singular do noso territorio.
- Lecturas costeiras: Antoloxía de Dombate
- Lecturas costeiras: Vagabundos, solitarios e sentimentais, de Rivadulla Corcón e ilustracións de Correa Corredoira.
- Castelao, Chateaubriand e a cidade corsaria de Sant-Maloù.
- No centenario da novela curta 'O diputado por Beiramar' (1919), de Gonzalo López Abente.
- Unha lectura da guía "O río do Porto, o río grande da Terra de Soneira", do SEMESCOM.
- O mecenado como mostra de amor á Terra: “Perfecto López. Un vimiancés na Galiza ideal”, de Xosé María Rei Lema.
- A depuración do maxisterio da Costa da Morte polas autoridades franquistas.
- As Illas Lobeiras en dous proxectos musicais da Costa da Morte.
- O Monte Corpiño, de Muxía, nun poema de Filomena Dato Muruais datado en 1894.
- A lembranza de trece homes da Costa da Morte nos campos de concentración nazis.
ARTIGOS DE MIRO VILLAR SOBRE LÓPEZ ABENTE
- A autopoética de Gonzalo López Abente na “Escolma de Poesía Galega IV. Os contemporáneos (1955)”, de Francisco Fernández del Riego.
- Fin do ano, un poema de Gonzalo López Abente.
- Manuel Rodríguez Louro «Marrolas», do Monte Pindo a Mauthausen.
- Miro Villar (Setembro 2020): No centenario da versión francesa de Philéas Lebesgue do poema «O carreteiro» de Gonzalo López Abente.
- Miro Villar (Xullo 2020): "Abalando", unha descoñecida autotradución castelá de Gonzalo López Abente.
- Miro Villar (Marzo 2020): A RAG celebra o 142 aniversario de López Abente compartindo varios poemas póstumos
- Miro Villar (Xullo 2019): Ana Varela Miño leva o VI Premio de Poesía Gonzalo López Abente
- Miro Villar (2019): Esta é noite de Nadal!, un poema de Gonzalo López Abente
- Miro Villa (2019): No centenario da novela curta 'O diputado por Beiramar' (1919), de Gonzalo López Abente
- Miro Villar (2017): Efémeride: No 139 aniversario do natalicio de Gonzalo López Abente.
- Miro Villar (2017: «O pino de Corcubión», un poema de Gonzalo López Abente.
- Miro Villar (2011): Unha viaxe pola metonimia galega a través da Bretemada de López Abente.