Ás veces, ao camiñar polas rúas calmas de Fisterra, achégase a min un recordo suave, case coma unha caricia de salitre na pel: aquelas tardes nos bares, cando as cartas aínda sabían xuntar á xente. Non importaba quen gañaba. Nin o diñeiro. Era o feito de estar. De rir. De mirar sen présa.

Antes do 2020 —antes de que o mundo se pechase tras máscaras e metros de distancia— era habitual ver ás persoas maiores entregarse á Escoba ou ao Chinchón. Eu mesmo aprendín eses xogos pouco despois de chegar aquí, nese setembro de 2018, coa mochila aínda chea de preguntas. Truco, ese xogo con alma de tango e chispa de retranca, tamén me chamaba. Mais non me atrevín. Faltábanme as palabras. O oído. O ritmo da lingua. E pensei: xa haberá tempo...

Mais non o houbo.

Coa chegada da pandemia, apagáronse moitas cousas. E entre elas, tamén as cartas. Os bares seguiron servindo café, co eco da televisión, con móbiles e murmurios. Mais as partidas desapareceron. Sen escándalo. Sen despedida. Como marchan os vellos cando ninguén os ve.

Desde entón, xa non se xoga. Ou case non. A xente nova ten outras formas, outras pantallas, novos códigos. Fálase, si, de conservar a tradición. Mais esas palabras non chegan ás mesas baleiras onde antes se tecían as tardes con barallas gastadas.

Ás veces sento a mirar. Como agardando. A ver se nalgunha mesa alguén lanza a pregunta máxica: “Xogamos?”. Mais non acontece. E cada vez pesa máis esa certeza calada: que Truco xa non o aprenderei. Non por falta de ganas. Senón porque o momento... xa pasou.

Desde o virus, o mundo cambiou de compás. Algunhas cousas quedaron atrás sen facer ruído. E un día, cando xa ninguén lembre as regras, sentiremos un baleiro. Unha nostalxia que non é só morriña, senón morriña verdadeira. Desa que doe doutro xeito, porque sabe que non hai volta.

Dirán que son só cartas. Un xogo máis. Mais non. Nese xogo vivía algo: o encontro. A broma. O tempo sen reloxo. E cando iso se perde, non se vai só un costume. Vaise unha maneira de estarmos xuntos. De sermos comunidade.

Estes son os meus dous centavos. Desde Fisterra. Desde unha mesa onde aínda hai sitio. Aínda que xa case ninguén se sente.

• Steffen P. Pfeiffer. Peregrino, fisterrán, xornalista

Máis artigos de Steffen

• Un saúdo silencioso entre pasado e novo comezo
• Cando as lapas falan – San Xoán en Fisterra: sardiñas, queimada e esa chisca de maxia que só aquí entende o vento
• Apagón na Península Ibérica: Por que agora a calma, a solidariedade e a serenidade son máis importantes ca nunca
• Unha homenaxe a Súa Santidade o Papa Francisco I, desde a voz dun peregrino que o coñeceu
• "E de repente estaba a balancear iso"
• Os que agardan en Fisterra
• A morte do debate e o murmurio da liberdade.
• Pilgrintensivaria - 100 quilómetros, un día ten 24 horas e moitas historias.
• O raposo e o golfiño