Velaquí Outono (Claustrofobia, Alcohol e Alta Tensión)

11:05 22/10/21

“Velaquí Outono, grande e puro,
Vestindo o mundo de dourado,
Con saibo a mosto fermentado,
A mazá, a sal, a grao maduro…”

Manuel María.

- Olla pr’acó! Mira o que acabo de atopar!!!

Mentres estou a fotografar o interior dunha igrexa a través dunha fendedura na porta, Lady Chorima reaparece ao meu carón, nas mans trae un cofre de madeira do tamaño dun xoieiro.

- Non se che ocorrerá abrilo! –advírtolle poñéndome en pé.
- Xa sei, xa sei! –responde ela observándoo con intriga-. Debe ser unha petición –murmura devolvéndoo ao buraco do muro de onde o sacou.
- Fotografei o interior –dígolle eu tendéndolle a cámara fotográfica.

Ao ampliar a foto vese a nave abandonada invadida pola maleza, enmarcada por un arco de medio punto e un retablo de madeira, pero a sorpresa chega cando, facendo zoom no capitel da columna da dereita, descubrimos tres animais fantásticos de cores marelas e lilas, as uñas afiadas e as fauces abertas, deixando ao descuberto unha fila de dentes feroces.

-As quimeras de San Paio! –comenta Chori-. Aí che están!

Estamos no corazón da Ribeira Sacra, cando menos no seu ventrículo auriense, onde o sangue branco e tinto bombea até os lagares da Boga e de Abeleda. Nesta terra de fontes, retiros ermitáns e capelas románicas, o Sil discorre silandeiro como un monxe, entre videiras tricolores. Circulando por estradas serpeantes, entre fermosos carballos e castiñeiros, de súpeto unha landra (se cadra unha castaña) rebota contra o parabrisas, dándonos aviso da chegada ao territorio das canellas e das vías romanas que enlazan Lugo con Braga e Astorga. Ingresamos noutro tempo…

Aquí non hai supermercados nin estacións de servizo nin farois que alumeen á noite, tan só dous ou tres bares restaurantes e un colmado na Teixeira.

Sixtín e o seu horizonte de mastros

A primeira hora da mañá camiñabamos coa néboa nos vales de Sixtín, néboa que se ergue ás dez en punto e desaparece como por feitizo, desvelando as cores da mañá solleira, os balcóns e embarcadoiros sobre o Sil. Nun portal de Santa Tegra toman o sol nove gatiños: Albariño, Treixadura, Dona Branca, Torrontés, Mencía, Brancellao, Sousón, Loureira e Garnacha. Puxémoslle nome a todos!

Mirador de Madrid

Trepando os sendeiros das Ribeiras do Sil, desde o Balcón de Madrid chegamos ao claustro do mosteiro de Santa María de Ribas de Sil, no luscofusco. Outro día collemos as pasarelas do río Mao até as terrazas de Barxacova, subimos as Penas de Matacás, deambulamos por Pobra de Trives, baixamos á ponte Navea. E sempre, sempre, en todo lugar, atopamos vellas casas baleiras ou á venda, como cascas de crustáceos, como cunchas sen caracol.

Claustro de Sta, María de Ribas de Sil

“Aldea e lugar pequeneiro/de nome fermoso e moi cabal/Cereixal está sen xente/E as casas desfanse lentamente…” –recita Lady Chorima, que cando bebe de máis acaba escandindo versos de Manuel María-. “Un día esta xente tan sufrida/Marchouse cara a vida/Agora non sei onde están,/Onde comen o pan…” –continúa.
- Sacré Ribeira! –exclamo eu, sorprendida por tanto abandono.
- Eu quero esta paisaxe verde, eterna, que está viva.
- Eu tamén!

Dicía Baudelaire que había que estar sempre ebrio, sempre e sen tregua, para non sentir o fardo do tempo sobre nós. Así que viñemos embriagarnos de outono, de godello e de poesía, e así, de adegas en mosteiros, de claustros en corredoiras, imos deixando atrás petos de ánimas, pontes e muíños devorados pola carriza, a hedra e as silveiras.

Mosteiro de San Paio

Antes de marchar de Abeleda de regreso ao noso aloxamento, unha casa rural ao abrigo dunha torre de alta tensión (cortesía de Iberdrola), sentamos fronte ao portón de San Paio, este antigo mosteiro do século XII, cabo dun carballo senlleiro e solitario.

- De que lugar veñen as horas? –inquire Lady Chorima, que continúa en pleno trip manuelmariano.
- Este lugar é ideal para facer un concerto –comento pensando nos tempos idos-. E daría para un festival de atardecidas.
- "O noso amor está chegando xa/á fonda e pura melancolía do Outono –prosegue Lady Chorima, apoiando a cabeza no meu ombro- enchéndonos/dunha música maina e señardosa/que é a voz das cousas…”

E para non ser menos, eu vou e respondo:
- “Comigo levo o teu recendo/o morno calor da carne túa,/a música da túa voz,/os teus silencios inquedantes/e a luz do teu sorriso/iluminando mainamente/este noso Outono/de soños abondosos e cumpridos.”

No cofre do mosteiro de San Paio queda unha rogativa por que esta paisaxe dure sempre. E por que un día regrese a xente, co “espírito sinxelo, enxebre e antergo de Galicia”.