Non esquezo aquel 21 de xullo de 1958

lobo emigracion

Familia de Manuel Suarez Suarez en Tines-Vimianzo 1958 — Familia de Manuel Suarez Suarez en Tines, antes da chegada do lobo

13:30 22/07/22

Os anos pasan pero hai acontecementos das nosas vidas que non perden emoción aínda que sexan de medio século atrás. Entendo que ser o protagonista do ataque dun lobo ou loba nun monte da miña aldea de Tines (Vimianzo) teña certo interese para quen non estivo debaixo dunhas poutas que abaneaban en min coma se fose un boneco. Naqueles tempos sen televisión foi correndo a voz polas aldeas da Terra de Soneira sobre a miña boa fortuna pois saíra con vida e eran moitos os que se achegaban a Feira de Baio para tocarme na cabeza e facer o sinal da cruz.

Claro que antes de ser motivo de admiración houbo que sufrir e moito máis a miña familia e veciños da aldea. O meu pai estaba en Montevideo e por tanto recibiu a noticia cando eu xa estaba recuperado. Eu vivía na casa da miña avoa materna (Concepción Lema Rojo) coa miña nai (Valentina Suárez Lema) e con meus tíos (Manuel Suárez Lema e Encarnación Torrado Vecino) que eran os que estaban a rozar nunha leira mentras eu xogaba con Alberte, un rapaz un pouco maior. Lembro o lugar perfectamente e se me concentro vexo as areas e os pauciños cos que enredabamos. O que non vin foi o lobo ou a loba. Sentín que o meu amigo comezou a berrar mentras fuxía na busca dos meus tíos. Fun detrás del pero din superado un pasadoiro (alí dicimos pasaduiro) de pedra que permitía o ingreso a unha leira veciña da que estaban os meus tíos.

Aquela imaxe foi o último que vin e lévoa gravada. Antes de poñer o pé nunha lousa de cor escura pero co brillo das pisadas dos que por alí tiñan terras, fun trabado e levado a moitos metros do lugar onde entrei nunha nube xa que sabía o que estaba a pasar pero non sentía dor ningunha xa que agachei a cara debaixo das mans para pegarme o máis posible o chan. Non vin a meu atacante pero as 33 cicatrices dan fe de que non foi un soño. Quedan media ducia delas aínda visibles e dúas son significativas pois indican que o lobo sabe onde hai que morder.