Así como as mañás son para as avoas de bolsa da compra e ánxelus, para tratantes de gando sen gando, e mulleres que saen en top e mallas a comer os churros coas amigas, como se de esa forma foran a engordar menos, as tardes en Cee, as tardes de Cee, son unha ebullición, unha conquista de nenos e un alarde de nais en vaqueiros discutindo por ver quen come máis healthy -que, as moi pijas, dino así-.

En Cee pasei moito tempo, cando estudaba. Agora, vou a comprar xenxibre ou galletas, a regatearlle as dependentas alguna xoia que non vou a regalar nunca, ou a contarlle ao dos plátanos, que é aristotélico, iso do de Platón e a República por ver se o distraigo e mos deixa máis baratos.
Paseo por Cee intentando atopar todas as marabillas que os imaxinativos dos seus habitantes lle atribúen, e tan só logro ver, pero no recordo, a imaxe dun cabaleiro da vila, antigo profesor de matemáticas da miña nai, que coñecín un día, fai séculos, cando me regalou un bolígrafo de propaganda no antiguo bar “O Club” -de Pili e Pepe- co que quizais comezou todo isto da escritura. Acórdome del -pantalóns grises, camisa branca, corbata vermella, chaqueta de punto azul, abrigo e sombreiro negros- perfilándose na lonxanía do mercado ou da praza da Constitución.

Unha mañá sen colexio, acompañando ao meu avó ao despacho que tiña no Concello -despacho de medallas e trofeos- , atopámolo no corridor camiño do seu -que tamén tiña un por ser concelleiro de Educación e Cultura naqueles intres-. Ese día, meu avó presentoumo ou, mellor dito, díxome quen era, porque dun neno de sete anos, os que eu debía de ter por entón, pouco había que contar. Dende a miña idade vin nel, alto e delgado de intelectualidade, algo así como a don Quijote. E, aínda que logo o atopei moito por Corcubión, eesta imaxe infantil é a que gardo. A imaxe, o recordo que, xunto ao da luz das tardes de xuño fundíndose nas costas do Fernando Blanco mentres unha profesora de Relixión traballa nas medias dunhas evaluacións que xa sabe aprobadas, faime todavía soportable ese pobo gris e sen poetas.

• Abraham Trillo. Estudante, paseante e escritor.

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

• Habaneras de La Coruña
• Vivamos como galegos, pero soñemos como americanos
• Cen viños máis cen libros.
• Letras Galegas
• Escribir sen escribir.
• No tan Gotán.
• San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.
• Posible, hipotético, probable, suposto Manolo
• De Pla y María Dolores.
• Venres Santo.
• E o neno de Sanlúcar volveu brillar
• O Minotauro, Cela, e outros animáis fantásticos
• García Márquez