A estación escura

“The long and windind road
That leads to your door
Will never disappear…”
The Beatles

Laxe desde o camiño ao faro2 — Laxe, de noite, dende outro lado da enseada polo Camiño dos Faros

A estación escura

11:24 08/11/21

Chegou o Samaín, a festa dos mortos, o ano novo celta, esta época comprendida entre a chegada do outono e o solsticio de inverno. Disque as leis do tempo e do espazo suspéndense, a barreira entre o mundo dos vivos e dos defuntos desaparece, os mortos camiñan entre nós e a noite é meiga…

Unha estrada longa, escura e sinuosa, lévanos de volta á casa. Pasado O Romaño, só brillan as luces do cadro de mandos. Escintilante como un vinilo, a estrada convértese nunha cosmopista e o coche nunha nave espacial. Acompáñanme a música e as estrelas, gústame conducir por traxectos interurbanos, poñer as luces longas e alumear escenas entre o arboredo. Na beiravía amoréanse os ourizos cargados de castañas e as pólas arrastradas polo vendaval, os ollos dos gatos refulxen nas cunetas.

Terras de portais pechados

Nesta ultranoite de asfalto todo pode ocorrer: o Val do Dubra transfórmase nun dominio vasto e perigoso: o Val da Umbra, que baixa entre curvas pechadas até Portomouro, O Porto dos Mouros, envolto sempre en néboas. Coas súas árbores senlleiras, máis altas que a ponte sobre o río Tambre, este lugar fantasmagórico é outro fito da viaxe. Aquí faise o xiro cara ao alén (o alén sempre queda no oeste), só tes que coller a dirección de Santa Comba. A rúa principal é unha procesión de casas baleiradas hai moito tempo, as luces sempre apagadas, as portas e as contras pechadas. Alguén ha de vivir, a rúa está chea de coches aparcados, mais non se percibe movemento ningún, á parte do bar e da gasolineira. A partir de aquí, a noite semella algo primixenio e sen fin. Ao lonxe, as luces das aldeas brillan como constelacións.

-César coida dos nenos, o capitán prepara a cea… - murmura ao meu carón, no asento do copiloto, Lady Chorima.

Leva durmida desde antes de pasar a Ponte Albar, á saída de Compostela. Ollo para ela, que dorme coa cabeza inclinada.

-Satán leva as colleitas –engade despois.

De súpeto, o parabrisas recibe unha tormenta de follas voadoras e de chuzos de punta, o que obriga a circular a modo e esperta a miña acompañante.
-Estabas soñando, recordas?
-E sigo soñando. Imos atravesando galaxias, nebulosas, regatos, fervenzas… –responde antes de adormecerse de novo.

Quercus Pubescens de Fornelos

En Galicia, a noite é meiga todo o ano. Os quercus pubescens, os meus carballos preferidos, saúdan con arrebato. O xabaril, o raposo, o corzo ou a curuxa poden aparecer en calquera momento. Mais A Cosmopista AC-406 é unha vía solitaria. Os outros autonautas circulan como cometas ou estrelas fugaces, ás veces podes atopar dúas luzadas de fronte que semellan dúas lanzas dispostas ao combate. Hai faros nos montes da Baña? Non, ho! Son os aeroxeneradores, coas súas luces ciclópeas, cada vez máis grandes e máis preto das poucas vivendas. Unha auténtica infección, xunto cos eucaliptais, as estacións eólicas. Á beira da estrada, todas as casas parécenme tristes, mesmo as de pedra. Nós movémonos, elas esmorecen véndonos pasar. A despoboación do rural é outra gran pandemia. Aínda non temos a vacina, non se sabe se por falta de medios ou de interese. Apenas unha hora e dez minutos separan Compostela da súa costa, pero nesta viaxe o tempo está suspendido, como as leis de convivencia entre as urbes e o medio rural.

Ao saír do coche, Lady Chorima aspira o salitre e, mirando o ceo despexado, comenta:

-Que sorte vivir e durmir aquí, co berce do mar e baixo un ceo semellante!

Pois si, a Costa da Morte, máis que un lugar, é un estado de ánimo.