Mércores. 23.10.2024
El tiempo
Abraham Trillo
08:31
08/07/24

Ave María Purísima

Ave María Purísima

Estaba eu hai uns días sentado na terraza dun restaurante cunhas amigas que me convidaron a xantar, cando a mesa posterior a nosa foi ocupada por tres homes. Dous deles, un de corenta anos, o outro de setenta largos, eran claramente curas- polo cleriman e iso. O outro, vestido como para ir de caza ao castelo de Balmoral- camisa verde a cadros, boina de verán cor camel, e chaqueta marrón xeado de vainilla-, de non selo, tamén tiña pinta.

A un deles, a un dos claramente curas quero dicir- concretamente ao máis novo- coñeciao eu de non sei xa que. Bueno, si que o sei. Dos meus tempos por Santiago- pero iso da para outro artigo-.

O caso e que non o tiña pensado, máis cando fun a ouriñar- a todo porco nos chega a hora- pareime a saudalos.
- Ave María purisima, padres!
- Cómo?
- Que ave María purisima, digo.
- Cómo dice?
- Que ave María Purísima. Son ustedes curas o no?
- Ah! Claro, claro. Naturalmente. La falta de costumbre, ya ve. Ave, ave.
- Ave, y que aproveche.

O aproveitamento, -por detallar- consistía nunha botella de godello, unha ración de croquetas de marisco, unha ensalada de leituga e tomate, e unha robaliza de tres quilos e medio.

- Muchas gracias, hombre. Muchas gracias. Eres de aquí?
Díxome o máis vello.

- Por supuesto. De dónde si no.
- Pues dale gracias al Facedor por haberles permitido a tus padres que te concibiesen en un lugar tan bonito y agradable.
- Así es. Nunca se me olvida, en mis oraciones nocturnas, agradecerle que me haya permitido empadronarme en Corcubión. Y hablando de empadronamientos, empadrónense ustedes, que aquí no tenemos misa diaria por falta de cura párroco, y siempre fuimos de misa diaria, sabe? De misa, y copa diaria.
- No me diga!
- Le cuento, entonces. Al parecer, tenemos cura. Pero sólo se le ve en los entierros y en las funciones. Raras veces, vaya. Si usted quisiera venir, por ejemplo, comida ya ve que no le faltaría.
- Pues yo, con esta cocina, vendría. Pero es que confieso en la Catedral de Santiago, comprende? Y eso es una categoría.
- Hombre! Pues no renuncie! No contaba con ello, si no ya no le decía nada...
- Y me pesa, eh. Me pesa. Pero, ya te digo...
- Nada, nada. Es entendible. Olvídese y vamos a lo importante. La robaliza, que tal?
- La qué?
- La robaliza.
- La qué? No entiendo.
- La robaliza! La lubina! Que qué tal...
- Ah, la lubina. Que raro fablais los de la periferia, chico. Pues muy buena, muy buena. Teta de novicia!

Entre patriarcais bromas, fun finalmente ao servicio. Cando regresei a miña mesa, os amigos prelados atacábanlle xa a tarta de queixo e ao Macallan 12. Non quixen facer outro alto por non ser pesado, claro, e porque a nosa comida, con tanto rollo arrefriaba. Como as mulleres que me acompañaban eran moi educadas, estaban esperando a que regresase para comezar a comer. Pero disto non vou contar máis, posto que a miña vida privada comercialízoa máis cara.
Foron eles, os curas, os que me interpelaron cando xa marchábamos.

- Oye, no pierdas la esperanza! La esperanza es lo último que se pierde!

Díxome o vello cun sorriso cínico e afiado dende as súas gafas fotocromáticas referíndose ao que lle dixera na anterior conversa sobre o de que eu, o que realmente quería, era ser fraile dominico.

- Para nada, padre! Usted de eso sabe! Lo último la esperanza. Y lo antepenúltimo, el apetito!

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

Comentarios