“Memorias de un mujeriego” é o título do libro de poemas de Leonard Cohen cuxa edición en castelá correu a cargo da editorial Visor, alá polo ano dous mil dous.
Dito libro prestoumo o pasado martes un bo amigo co que me unen moitas afeccións pero do que me separan, a súa vez- sen que iso sexa impedimento para levar as outras a cabo con total camaradería- os diferentes gustos literarios que cada un de nós temos. “Te dejo este libro para que te maravilles”, díxome el marabillado, claro. E, como era de esperar, non me marabillou. Ultimamente, a causa do que expreso nos meus artigos, unhas cantas persoas deixáronme de falar. Espero- dígoo de broma, sei de antemán que non o fará, posto que é un home intelixente e capaz- que a el non lle de por aí.

Hai uns días, outro amigo- sí, señores, e que un ten moitos amigos-, mentres tomábamos unha copa, facendo referencia ao tema que acabo de comentar- o de que a un lle deixen de falar por dar a súa opinión no periódico e todo iso-, díxome algo do estilo de que se nos recoñece polos inimigos que temos- non sei, xa era moi tarde e agora non me acordo exactamente das súas verbas-. Pode que así sexa. En todo caso, impórtame pouco. Eu tan só escribo. Aos que a miña prosa se lles faga indixesta, que sepan de forma anticipada que tal cousa non era o meu propósito. Non obstante, se ven que a doenza non remite nas seguintes horas, que tomen tila, que din que vai moi ben. Ou un gin tonic, que aseguran que vai mellor.

O libro do que hoxe estamos a falar ten boas frases para que o lector paciente, ou con pouco que facer, as vaia atopando como anacos de amorodo nun xeado de amorodos regulerio- isto é, con moita nata e pouca froita-. O caso é que detrás dunha boa frase vai unha mala e viceversa deixándonos unha sensación – logo de terminar de ler o poema- de insatisfacción no corpo algo estraña. Esperabamos algo máis. Porque só este home - híbrido de Sabina e Borges (xa sei que é anterior a Sabina, calma)- , despoís de dicir “Ella jamás se peinrá el cabello ante mí/ jamás veré / su suéter sobre una silla “ - o que ten unha forza poética extraordinaria-, pode rematar con “ tocamos los cardos / indoloramente “. Hai que ser cursi. Pero e que Cohen combina a obscenidade e a cursilería constantemente.

O que lle falla a moitos escritores. De dominar unha lingua como o castelá, poderían ter correxido isto. Refírome a que hai ideas que ditas en inglés soan – literariamente- dunha maneira e en castelá de outra. Sucede, non só porque a lingua coa que Cervantes puido escribir o Qujote sexa infinitamente máis rica que a de Shakespeare, senón porque está deseñada dende a súa orixe para traballar neste propósito narrativo e creacional. Ocórrelle tamén as súas cancións. Son fermosas, sí- tamén as de Clapton-, pero pouco satisfactorias. E non é que non saiban rematalas por incapacidade ou por falta de técnica, senón máis ben por non se desenvolver nun idioma co suficiente vocabulario para poder expresar o que sinten sen límites. Mala sorte para eles. De nacer en Galicia, xa digo- ou en Castellón- terían o problema resolto. Pero iso non se elixe. Se se pensa, no fondo, abondo fixeron falando inglés.

Entre Cohen, Clapton e Borges, quedo con Triana.

• Abraham Trillo. Estudante, paseante e escritor.

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

• Adnama.
• A comprar xenxibre.
• Habaneras de La Coruña
• Vivamos como galegos, pero soñemos como americanos
• Cen viños máis cen libros.
• Letras Galegas
• Escribir sen escribir.
• No tan Gotán.
• San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.
• Posible, hipotético, probable, suposto Manolo
• De Pla y María Dolores.
• Venres Santo.
• E o neno de Sanlúcar volveu brillar
• O Minotauro, Cela, e outros animáis fantásticos
• García Márquez