Hai un golfiño, un arroaz de sal e luz e vento, divertíndose na ría coa xente e fodéndolle os barcos a Noemí – porque o animal é macho e está en celo-.
Este é o fillo de puta que embala o peixe e me come os chipiróns, así non pesco. Este ser bonancible e pervertido, como o fraile cara de lúa de “El nombre de la rosa”.

A Manoliño – escoitei que lle chaman así ou algo parecido-, todo o mundo quere darlle unha frega ou sacarlle unha foto. É lóxico. Mais eu devezo por arponealo.

- Es que tiene que comer.
- Pero usted no vivía en Coruña, señora?
- Yo vivo en tus artículos! Que no te enteras!
- Tranquilícese y vuelva al usted, que no nos presentaron. O mejor no vuelva a nada, cállese y déjeme seguir.
- Pero si no tienes nada más que decir... El tema del delfín no te importa nada.
- Pues también tiene razón. Pero algo hay que escribir, que yo también como.
- Por eso aparecí yo, para rellenarte el artículo y que puedas llegar así a las trescientas palabras.
- Qué mal me cae, usted.

Así, Manoliño (que foi ao viño e rompeu o xerro polo camiño. Mal polo xerro, mal polo viño, mal polo cú de Manoliño) é un cetáceo.

- Porque está seguro de que es un cetáceo, no?
- Y a mi qué me dice?

Un cetáceo, si. E unha atración. O ser humano ten a cualidade de convertir aos animáis en atracións. Incluso de convertirse a si mesmo nunha atración.

En fin. Con estas once últimas fan duascentas oitenta e catro palabras. Abondou.

- No está usted inspirado hoy, eh.

• Abraham Trillo. Estudante, paseante e escritor.

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

• Memorias de un mujeriego.
• Adnama.
• A comprar xenxibre.
• Habaneras de La Coruña
• Vivamos como galegos, pero soñemos como americanos
• Cen viños máis cen libros.
• Letras Galegas
• Escribir sen escribir.
• No tan Gotán.
• San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.
• Posible, hipotético, probable, suposto Manolo
• De Pla y María Dolores.
• Venres Santo.
• E o neno de Sanlúcar volveu brillar
• O Minotauro, Cela, e outros animáis fantásticos
• García Márquez