-Nej! Vi är inte läkaren! -Chori trata de aclarar que non somos médicas-. Vi kommer från Spanien och vin tallar inte svenska… Only a few words. Sorry! 

Unha señora acaba de escordar o brazo ao dar un tropezón na escaleira. Os seus acompañantes buscan axuda en cuberta. 

O barco que cobre o traslado entre Helsinborg e Elsinor recíbenos cunha festa a bordo. No primeiro piso hai unha discoteca con música en directo. Os intérpretes tocan versións de Elvis, B52 e de Tina Turner. Cada vez que a batería percute, vibra a sala enteira. Un fato de damas septuaxenarias asaltou a pista. Na barra da entrada, atendida por un par de camareiros, non dan abasto. En cuberta, onde soa a música de abaixo, hai outra barra e varias mesas centrais con bancos corridos ocupados por grupos de xente trasfegando viño branco e cervexa. As mesas están repletas de vasos e de barquetas de fish&chips, köttbullar e hot dogs. Nos laterais hai mesas altas para quen queda de pé, con espazo para encaixar botellas e vasos. 

-Están de tura -explica Lady Chor, que así é como lle gusta presentarse en Escandinavia-. Ao longo da tarde, a xente dedícase a beber, parolar e fumar a bordo. De aquí non baixa ninguén, xa verás. Teñen todo o día de mañá para recuperarse da resaca.

Nunha das mesas centrais, unha sexaxenaria grande e loura como unha valquiria, con pinta de estar moi ebria, ponse ao carrelo dun tipo calvo e barbudo vestido con pantalóns brancos e camisa hawaiana. Eu desvío a vista, agarro a Lady Chor da man e, como o resto, empezamos a sacar selfies. 

-Varsågod -repite continuamente á xente que vai e vén zarandeándonos e pedindo desculpas. 

Desde o mar albiscamos o Sofiero, a antiga residencia real nos arredores de Helsinborg, Kärnan, a torre fortificada no promontorio do centro, a tropical beach e toda a fachada marítima, moderna e funcional. A cidade, calorosa e hospitalaria, parece de festa. Unha embarcación de catro pisos que cobre o mesmo traxecto crúzanos a moi pouca distancia na rada do porto. Sobre os diques ondean os pavillóns dunha chea de países. 

-Por certo, que tal a viaxe? -pregunta Chor.

-Pois mira, nas tres horas do voo entre O Porto e Copenhague descubrín tres espantos.

-Tres espantos? Un por hora?

-Máis ou menos… Quitando as Rías Baixas, que foi o mellor, no resto do traxecto recoñecín a balsa de lodos vermellos de Cervo e unha mina a ceo aberto na costa de Bretaña. 

-Si, si, a balsa de Alcoa vese perfectamente desde o aire! 87 hectáreas cheas de residuos tóxicos! Non sei que van facer con eles.

-O máis tolo é que, por un efecto óptico, ese vermello contaminou as instalacións da piscifactoría veciña. 

-Saca de aí! Non quero nin pensalo! 

-Xa. A mina bretoa tamén está pegada ao mar, fronte á illa de Groix. Ten cinco balsas verde auga que me lembran as do monte Neme. Busquei o emprazamento en Google Maps. Queda preto de Lorient. Trátase dunha mina de caolín, aínda que tamén extraen andalucita e outros minerais. Na páxina web da mineira todo é sustentabilidade e bos propósitos.

-Toma! Como a de Alcoa! 

-Pola contra, desde o aire ben que se aprecia a magnitude do espolio. É coma se un xigante anciñara a terra, como un neno co angazo na area, ata deixala en pedra viva.  

De novo, pásanos moi preto un cruceiro descomunal, de seis pisos, que por un intre oculta a vista de Helsingborg. Ao leste, a uns vinte e cinco quilómetros, enxergamos a silueta con forma de ovni da torre de auga de Landskrona.

De súpeto, un tipo ao meu carón cuspe pola borda. Así, sen máis: unha ofrenda dedicada ao Estreito de Orend. A muller que conversaba canda nós dedícalle unha ollada e un comentario ásperos, antes de volverse de novo. Eu agarro o brazo de Lady Chorima e lévoa cara a outro extremo do barco. El segue na mesma posición, mirando cara abaixo, afastado do grupo co que se supón que viaxa. É un tipo pequeno, o pelo cortado ao cero, queimado polo sol e con ollos cor balsa-do-Monte-Neme, que se dedica a baixar vasos de cervexa durante todo o traxecto. 

-E o terceiro espanto? -pregunta Chor.

-As estacións eólicas offshore que sobrevoamos antes de chegar a Dinamarca. Dous parques duns sesenta xeradores cada un. Desde o aire parecían cruces brancas sobre o mar. Era como un cemiterio. Despois non vin nada máis por culpa das nubes.

-Que mala sorte! Baixamos á pista de baile?

A chegada a Elsinor por mar é impresionante: recíbenos a cidadela do Kronborg, o castelo de Hamlet, en cuxo extremo descubrimos unha praia e unha escultura que representa a media ducia de serpes (ou dragóns) en actitude de ataque. No peirao vemos atracadas dúas embarcacións, unha antiga e impoñente, a outra é un veleiro de tamaño mediano. Levo un bo intre pensando en Nastacha, a rusa que cruzamos neste porto a finais de decembro, cando o peirao estaba cuberto de neve e das gárgolas do castelo colgaban afiadísimos carambos. Lembrei ás veces a nosa conversa previa ao estalido da guerra en Ucraína, o ámbar dos seus ollos, a súa hospitalidade e intransixencia cando lle criticamos a Putin. 

Chor arrástrame entre os grupos de xente para baixar.

-Non volviches ver Nastacha? -pregúntolle.

-Xa che dixen que non 

-Pregúntome que pensará da invasión rusa contra Ucraína.

-Non preguntes -retrousa en actitude distraída- porque non hai respostas. 

Orixinaria de Kaliningrado, ese fragmento de Rusia illado entre Lituania e Polonia, con saída ao mar, Nastacha traballaba como comercial dunha empresa de transporte. Antares chámase o seu veleiro, que era tamén a súa casa e o seu despacho. Fago un varrido do porto, pero non vexo rastro de Antares. 

Elsinor en sábado, ás cinco da tarde, ofrece unha estampa moi distinta á que lembraba. Na parte de atrás do Museo do Mar hai un amplo galpón, pertencente ao antigo estaleiro, onde instalaron un mercado gastronómico. Das paredes colgan fotografías a escala real dos antigos traballadores. Son imaxes en branco e negro. Hai unha sala decorada con mesas e cadeiras de brazos de todos os estilos, todos reciclados, onde podes sentarche a comer e beber nuns cadeiras de brazos estilo biedermeier ou conversar nos típicos sofás de polipel oitenteiros. Nun estrado, hai dúas gamelas convertidas en bancos para que xoguen as crianzas. Gústame que tanto suecos como daneses destinen sempre lugares para a infancia: nos museos, nos supermercados e ata nas igrexas. 

Máis tarde, deambulando polas rúas do centro, todo pedra e ladrillo, chegamos ao que parece unha comuna de veciños e sentámonos nun patio infantil, con randeeiras, castelos e outros xogos. O lugar está deserto pero hai árbores onde descansar a vista. Mentres boto unha ollada en torno doume conta de que se trata dunha escola: un patio de escola do que se entra e sae libremente e sen horarios, barrotes nin portóns. Fainos chiste o terreo de fútbol, pequeniño e encerrado nunha especie de gaiola.

-Non me afago a chamarte Lady Chor.

-Pois aquí chámanme por ese nome. Non saben pronunciar Chorima.

-E pensas quedar o próximo ano?

-Os pequechos xa están matriculados, está claro que ficaremos varios anos. O final da primaria xa o van facer aquí.

-Non sabía que tiveses planeado quedar tanto tempo.

-Non son plans, son decisións que vou tomando cada día. Se nin en Galicia nin en España non che hai outras posibilidades, non hai máis voltas que lle dar. Teño que quedar e choiar. Non podo rexeitar tan bo traballo.

Regresamos no barco das sete e media. Na discoteca continua a música en directo, o ambiente está caldeado, a xente baila cos brazos en alto. Xa non cabe nin máis un alfinete a bordo. Na cuberta volvemos ver as mesmas caras e os mesmos tipos de antes, rostros conxestionados, mulleres con miradas perdidas, rouge e lapis de ollos desfeitos, torsos hercúleos, camisas remangadas, barbas, bigotes e profusión de tatuaxes con motivos florais, soles, símbolos e runas, nomes... Tatuaxes nos brazos, antebrazos e nos papos das pernas de peles curtidas. Tatuaxes en pescozos, peitos e costas de peles delicadas. Todxs co seu vaso de viño ou a súa botella de cervexa, cando non ambas as dúas cousas. Ningunha intención de baixar ata a hora do último barco, nin do lado sueco, nin do danés. A atardecida no Orend évos un espectáculo.
 

• Lola Rontano. Flâneuse afincada na Costa da Morte, autora da novela Austroatlántica.

Outros artigos de Lola Rontano en QPC

• As libeliñas de Debod
• Un western marítimo
• O mundo dos vagalumes.
• Meter un cerebro de muller na cabeza dun home (e outras cuestións palpitantes)
• A estación escura.
• Velaquí Outono (Claustrofobia, Alcohol e Alta Tensión)
• De soños, cans e naufraxios.
• Romanza da A6. Páxinas da España baleirada.
• A hora en punto das baleas.
• Unha vocación (re-co-)lectora. Carta aberta de Lady Chorima co gallo do día das árbores e dos libros.
• Transhumanismo sen lei.
• Algunhas posverdades.
• Vacina Bakunin.
• Baixo Miño Suite.
• 11.000 novos cretinos
• En modo “natureza”: Carta aberta á veciñanza da Costa
• O futuro na liña vermella. De ratos e de humanos.
• Aburiño, Arxentina. Sobre as cores de identidade.
• Baixo a praia están os lastros (Novas austroatlánticas)
• Vindicación da Ponte entre Arxentina e Galicia: Ser muller, hipoacúsica e inmigrante.
• A nosa cinza.
• 50 anos de Stonewall: 28 de xuño, día do orgullo a toda costa.
• Disforia post-electoral.
• Bixby en Viena con Ultravox e as últimas eleccións.