A nova de que dona Emilia se xubilou, recibina o sábado pasado ceando cuns amigos no Tío Moncho. O políticamente correcto levaríame a dicir “ cun amigo e cunha amiga”, ou “ cun amigo e mais cunha amiga”, pero non se trata de aburrir ao lector cas formas que a neolinguaxe propón - para iso xa están os políticos- nin tampouco para intentar timar ao meu señorito, ou sexa ao señor director deste xornal, ou sexa a Ubaldo, posto que, como xa teño contado, págame por palabra e, a estas alturas do folio, xa vai a cousa por noventa en tres.
Para seguir estirando este artigo, agora podería facer referencia ao boísimo que estaba o polbo a feira do que na citada cea dimos conta – así como os calamares, o queixo con membrillo e demáis viandas que me asteño de citar-, pero xa digo que non se trata diso.

- Y de que se trata, entonces? Porque con la coña lo vas estirando.
- Se trata de hablar de doña Emilia.
- Pero cómo que de “doña” Emilia? Si cuando hablas con ella personalmente, no la tratas de don.
- Tiene usted razón. Pero en público siempre, que para algo es la que me receta.

O caso é que dona Emilia - veciña e médica- xubilouse e non me enterei. Non me enterei, ou non me quixen enterar, probablemente por medo a que o que sospeitaba fose certo. Unhas vacacións longas ou unhas baixas dilatadas...
Que un atópase xubiloso por todos os beneficios que para a doutora traerá a xubilosa xubilación, sobra dicilo. Tendo en conta que o traballo é unha maldición bíblica, non se me ocorrería alegrarme de que unha persoa, podendo xubilarse, teña que seguir laborando. Pero, que imos a facer os emfermos sentimentais e crónicos coma min sen a súa asistencia, sen a súa paciencia de paciente?

- Emilia, que me duele mucho aquí. Tú crees que tengo buen color? Tendré algo malo?
- Venga, oh! Que tú estás perfectamente!
- Mira que no como nada, eh.
- Eso es la edad, que os enamorais mucho.

E alá que marchaba eu, alegre e despreocupado, ata que o seguinte ramalazo de hipocondría me levase de novo a pasar polo Centro de Saúde. E agora qué? Haberá outro médico. Pero que importa que veña outro médico se non é dona Emilia!

Xa que isto é irreversible, o que a min me gustaría e que lle puxesen unha rúa. Que lle pusexen unha rúa, e que que para iso non fora necesario esperar a que morra, claro. Hai que ir cambiando vellas costumes como a de agardar a que unha persoa fine para homenaxeala. Pero eu ben sei que o seu carácter discreto impediríalle desfrutar do asunto. E para non desfrutar...

A mesma noite que me enterei de que se xubilara - esta da cea que comentaba ao principio-, ao atopala na terraza do establecemento, díxenllo de inmediato.

- Emilia, que va a haber que ponerle tu nombre a una calle, o algo. No sé.
- Nada, nada! Discreción! Olvídate!

Non hai forma, así que en fin...veciña, Emilia, doutora, descansa moito. Mais síguenos receitando!

• Abraham Trillo. Estudante, paseante e escritor.

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

• 240.
• Posta de (non) sol.
• Un delfín cachondo e duascentas oitenta e catro palabras
• Memorias de un mujeriego.
• Adnama.
• A comprar xenxibre.
• Habaneras de La Coruña
• Vivamos como galegos, pero soñemos como americanos
• Cen viños máis cen libros.
• Letras Galegas
• Escribir sen escribir.
• No tan Gotán.
• San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.
• Posible, hipotético, probable, suposto Manolo
• De Pla y María Dolores.
• Venres Santo.
• E o neno de Sanlúcar volveu brillar
• O Minotauro, Cela, e outros animáis fantásticos
• García Márquez