Bolivarianos en Gotemburgo

Run Run se fue pa’l Norte,
No sé cuándo vendrá.
Vendrá para el cumpleaños
De nuestra soledad.

Violeta Parra

Bolivarianos en Gotemburgo

13:07 26/07/22

Entrei atraída polo cartel de “Falamos español”. Despois de dúas semanas comunicándome en broken english e nun sueco rudimentario, ao velo pensei: “Speak your mind!”

No escaparate, libros coas portadas queimadas, pulseiras de xaspe e bandexas con pedras de cores brillantes.
-Hej heh! -saúdame un señor co pelo laso e canoso, de aspecto andino.
-Hej hej, tallar du spanska?
-Si -responde con outra voz, máis profunda, mentres se apoia no mostrador-. De onde es?
-De España… Estaba a buscar algo para a dor.
-Que tipo de dor? -pregunta axustándose as lentes.
-Difuso. É unha especie de vaído que me ten a cabeza no aire, coma se estivese un pouco enchispada… Á parte de malestar existencial, síntome flotante.

O outro asente, refregándose o queixo imberbe.
-Fai moito que o padeces?
-Desde que vin aquí por primeira vez, en nadal.
-Curioso… -di arrodeando o mostrador e situándose canda min-. Déixame comprobar como tes as costas -dime virándome.

Empeza a facerme presión nos trapecios e na caluga coa punta dos dedos. Aos poucos, lanza un suspiro.
-Tes as cervicais duras como pedernal -di sen deixar de manipulalas-. Es nerviosa?
-Moito. Agora, ademais, teño medo de que me atropele un tranvía ou unha bicicleta.
-Xa postos mellor, unha bicicleta, non? -chancea el-. Como te chamas?
-Lola… E ti?
-Waldo.
-De onde es?
-Do Estado plurinacional de Bolivia -declara orgulloso-, xa non somos unha república trucha e manipulable, senón unha unión de nacionalidades, un pobo soberano.
-Ah, non sabía dese cambio de denominación.
-O Estado plurinacional foi establecido pola Constitución de 2009 e desde entón celébrase cada 22 de xaneiro. Con esta festividade queremos recoñecer a diversidade cultural e a importancia das autonomías indíxenas e campesiñas. Esta celebración tamén coincide co aniversario da presidencia de Evo Morales, quen tomou o poder un 22 de xaneiro de 2006. É o primeiro indíxena que chega á presidencia desde 1825.

Waldo exprésase igual que a Wikipedia: como bo hispanoamericano, é preciso e articulado. A seguir, explícame que leva vinte anos en Suecia, ten muller sueca e tres fillos.
-Tes que aprender a respirar coa zona abdominal para evitar sobrecargas na zona do pescozo.
-Aprender a respirar! -pégame a risa.
-Teño ademais uns minerais que che poden axudar.

Diríxese aos andeis e regresa con dúas pedras verdes, puídas, unha redonda, do tamaño dunha pelota de ping-pong; a outra máis pequena e rectangular.
-Aquí tes un ágata e unha malaquita: serven para aliviar dores e tensións musculares.
-E estas? -dígolle sinalando unha bandexa de pedras azul cobalto.
-Pois depende. Acá tes topacios e esas son amatistas, que favorecen a intelixencia e a concentración.
-Vou levar estes -díxolle escollendo dous con forma de botón.
-A calcedonia -di tendéndome unha pedra gris cunha vea negra- mellora o malestar relacionado cos cambios de estado de ánimo.
-Interésame moito!
-Estas son unha rodocrosita e unha turmalina, que relaxan o sistema nervioso e favorecen o equilibrio emocional.

A primeira é dun rosa alegre e pacífico; a outra, medio translúcida, brilla cun verdor case hipnótico.
-Que pasada! -respondo fascinada.
-Vouche a regalar unha pedra de cuarzo -di Waldo, amosándome unha bóla de vidro-, con alto poder enerxético.
-Moitas grazas -dígolle xuntándoas todas encima do mostrador para pagarlle-. E como se usan?
-Ah, de moitas formas. Cólleas na man, ou colócaas na zona dos chacras, cando esteas deitada. Podes levalas nos petos e mantelas en contacto directo co corpo. Lembra ademais que tes que aprender a respirar, a respiración abdominal é vital.

Acabamos no Haga, o barrio cosy de Gotemburgo, sentados na terraza do café Husaren, mentres comentamos a ola de calor e os incendios que arrasan parte de Portugal, Galicia e España.
-Que pasou con Jeanine Áñez e Evo Morales? -pregúntolle.
-Pois, tras o golpe de estado organizado polos EEUU e auspiciado por España e Europa, Jeanine Áñez, cos seus ministros e militares, perderon as eleccións. O pobo volveu elixir o partido de Evo Morales, cun 55% dos votos, en outubro de 2020. Agora está á fronte Luís Arce, o antigo ministro de economía.
-Alégrome… Con todo, escoitei algunhas voces críticas coa súa xestión política, e no seu momento tamén a de José Mujica, expresidente de Uruguai.
-Si, a burguesía e os oligarcas, a clase podente non os quere porque non son dos seus. Morais e Arce ademais nin sequera son brancos de clase alta, como adoita suceder…
-Non, non -protesto-, falo de mozas de clase traballadora e con estudos. Critican por exemplo a entrada de proxectos de megaminaría en Bolivia.

Estamos tomando un capuchino, que nos serviron morno, xunto cun wienerbröd de masa resesa, co amorodo e o arando pasados.
-É un asunto complexo -recoñece Waldo-. En Bolivia hai moito litio. O goberno de Evo xa conveu coa compañía alemá encargada de extraelo que o 51% dos beneficios debían quedar no país. Eles poñen a fábrica e os recursos para explotar, pero non imos consentir ningún espolio…
-O litio é un recurso moi demandado...
-A esperanza está en América e en África -di pousando o café con cara de desgusto-. Xa verás. Lula da Silva será o próximo presidente elixido nos comicios de outubro… Iso se non o matan antes. Fixeron con el o mesmo que con Evo Morales. Pero regresará tamén e gobernará o Brasil.

Un basset houd branco con manchas marróns déixase acariñar pola súa dona, sentada do outro lado desta rúa peonil. É unha turista grande e loura, moi bronceada. O seu compañeiro pasa o tempo falando por teléfono, primeiro en italiano, despois en sueco.

Ela mira a rúa, ausente, mentres refrega o seu can paticurto, de orellas longas, que case chegan ao chan.
-Aquí estamos, facendo de figurantes neste barrio xentrificado -comenta Waldo con resignación.

De cando en vez pasan grupos de turistas que miran con arroubo para o interior do noso café, atraídos pola repostería que se exhibe no escaparate, uns bolos apetitosos que en realidade son falsos, de cartón pedra: amontoados como sacos de terra, servirían para levantar unha barricada.