Hai turistas na praia, un par de pescadores de cana, alguén tirando a foto que sairá mañá nos periódicos, pero tamén xente vendo como o mar arde sen consumirse nun azul de palabras non ditas. Xa é tarde. As primeiras horas da madrugada pesan como badaladas de reloxo antigo.

E por que non pensar, nesta hora cansa da noite, que esa luminiscencia está formada por verbas reprimidas en pos da inoportunidade? Por que non facer unha vez máis literatura da vida?
Literaturizar a realidade, exprimila en palabras; a única maneira de se salvar.

Pasa o verán como un tren lento e fugaz entre terrazas e praias. Pasa o verán tinxindo corpos de rapaza con urxencia de sol.

Imaxínome que alguén morreu neste verán. Quizais, algún dos vellos de Serrat e o seu pobo branco. Morrer nesta época do ano debe de ser moi triste. Pero a caso existe unha estación mellor ca outra para morrer? O inverno tampouco me parece unha boa opción; tal vez o outono. Morrer na cor laranxa das últimas tardes do mes de outubro.

Mais todavía e agosto – sempre agosto- e a xente vimos a praia para ver o mar, lingua musculada de humidade e salitre a que nestos días descubréuselle na punta un segredo azul coma unha enfermidade ou o sono dun páxaro.

• Abraham Trillo. Estudante, paseante e escritor.

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

• Síguenos receitando.
• 240.
• Posta de (non) sol.
• Un delfín cachondo e duascentas oitenta e catro palabras
• Memorias de un mujeriego.
• Adnama.
• A comprar xenxibre.
• Habaneras de La Coruña
• Vivamos como galegos, pero soñemos como americanos
• Cen viños máis cen libros.
• Letras Galegas
• Escribir sen escribir.
• No tan Gotán.
• San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.
• Posible, hipotético, probable, suposto Manolo
• De Pla y María Dolores.
• Venres Santo.
• E o neno de Sanlúcar volveu brillar
• O Minotauro, Cela, e outros animáis fantásticos
• García Márquez