Amancio Prada e os que van con el

Amancio Prada no Teatro Colón

Fundamental foi, e fundamental segue a ser, a labor desas estrelas do artisteo patrio que nun momento das súas carreiras musicais decidiron adicarlle nelas un lugar aos poetas para cantalos.

A meirande parte da sociedade, por exemplo, non coñecería nin de lonxe o Romanceiro de non ser polo traballo recopilatorio e difusor de Joaquín Díaz. Ocorre algo semellante con Luis Cernuda e Serrat, Rafael Alberti e Paco Ibañez, ou Luis Alberto de Cuenca e Loquillo.

Os cantantes, moito máis famosos nesta sociedade por motivos obvios que non cabe explicar, achégannos aos poetas semiesquecidos e a súa palabra viva. “Quiero decírtelo con la muerte; más allá del amor, quiero decírtelo con el olvido...”. “Que por mayo era por mayo cuando hace la calor, cuando los trigos encañan y están los campos en flor...”.  “Se buena, dime cosas incorrectas desde el punto de vista político. Un ejemplo, que eres rubia o que fumas...”. “Las tierras, las tierras, las tierras de España, las grandes las solas desiertas llanuras...”. “Quisiera esta tarde divina de octubre, pasear por la orilla lejana del mar; que la arena de oro y las aguas verdes, y los cielos puros me vieran pasar. Ser alta, soberbia, perfecta, quisiera,como una romana, para concordar con las grandes olas, y las rocas muertas y las anchas playas que ciñen el mar...” “Pero tú siempre acuérdate de lo que un día yo escribí pensando en ti...”.

Papel imprescindible neste asunto o de Amancio Prada, do cal non me esquecín nos nomeamentos anteriores se non que o traio ata aquí – duascentas sesenta palabras despois de comezar a columna- co fin de darlle especial mención. Amancio Prada non lle prestou a súa voz aos poetas dunha época concreta, senón que a súa labor cultural foi máis alá, ata o punto de rebasar con creces o vaso de calquera ideoloxía, sexo, época e territorio xeográfico. Púxolle música a versos de poetas e poetisas; españois e franceses. Dun chimpo pasou do rei Alfonso X “O Sabio”, a Carlos Mestre, pasando por Lorca, Santa Teresa, Agustín Sánchez Ferlosio, Leo Ferre, Charles Baudelaire (preciosa canción, por certo, a de “Le serpent qui danse”), e tantos outros.

Onte – último domingo de outubro - , despois de cinco anos, tiven a oportunidade de voltar a velo no Teatro Colón da Coruña – a anterior vez foi en Carballo-, a onde asisitu co motivo da celebración do cincuenta aniversario do seu disco Vida e Morte. Dende logo non é o meu favorito, pero con esa desculpa aproveitou para recordar -para recantar- a súa carreira musical interpretando a moitos dos autores nomeados fai unhas liñas.

- Pues a mí, con la Dormidina, el Soñodor y la Valeriana me va mejor. Qué quieres que te diga...

Ceertamente, Amancio Prada, ten fama de pelma e de inducir ao sono. Non digo nada, pode que sexa certo. Mais non vai a ser todo bailar cos Rolling.
Ás veces, a un tamén lle apetece ir a ese “lugar que existe en un poema de Lèdo Ivo”; ou de recordar o diálogo entre aquel polizón medieval e cantarín do romance e o infante Arnaldos: «“Por tu vida, el marinero, dígasme ahora ese cantar”. Respondiole el marinero, tal respuesta le fue a dar: “Yo no digo mi canción, sino a quien conmigo va“».

 

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO