Saio a rúa coa miña Burberry posta, gurreira de militar en reserva, de explorador dos xardíns de Méndez Núñez, enrugada de noites e lavados, prenda de segunda man mercada nalgunha tenda da Coruña fai un ano.
Saio da casa avanzada a tarde, coa decadencia concentrada, resumida, na miña chaqueta de dandi con mancha na solapa - que é o que se pretende-.

E, a onde vou cando saio da casa neste plan? Hai veces que a polo xornal, ou a mercar leitugas... Iso xa depende. Estos días, as festas da Xunqueira.

- Dios mío, pero cómo llevas la chaqueta. Plánchala, hombre!
- Está arrugada de haberla lavado mal, es algo irreversible. Así de barata estaba... Qué le voy a hacer yo.
- Pues tirarla y comprarte otra.
- Eso nunca, que fue regalo de una novia y es lo que conservo de aquello. Además, si me la pongo de noche no se nota.
- Ya, ya. Pero, a tu novia, la conservas?
- No, lo que conservo es la chaqueta. Ya digo.
- Ay, qué lío.

Pola cantidade de luces, chiringuitos, e atraccións, a vila de Cee parecía As Vegas. Xa o comentou Juan nada mais chegar.

- Byron! Que estamos en Las Vegas, o qué?
- Sí, en las de Yeres.

Pero o que máis me sorprendeu non foi o ritmo que levaba a xente do noso arredor, nin os atrevidos looks que vestían moitos deles, nin a beleza dalgúnha das rapazas que se nos achegou ao longo da noite, nin o apagón do domingo. O que máis me sorprendeu foi o do punto violeta habilitado no baixo da Cruz Roja – medida que non se da en moitos lugares, razoable nunhas festas as que asiste tan elevado número de persoas-. Aínda que mais que o punto en si, o motivo real do meu estupor

( tampouco tanto...), foi comtemplar como ista pechaba antes de que a noite rematase. A onde irían a buscar axuda agora aquelas mulleres con necesidade de facelo? O feito non pasou desapercivido entre os presentes, xa que algún, ao ver como as portas da oficina cerraban, díxolle ríndose ao que parecía ser a súa parella: “ Bueno, ahora xa vos podemos violar a todas”. A ela doulle a risa, polo que non tiña moito sentido achegarse para tratar de descubrir que tipo de tara mental lle fixera dicir semexante animalada para tratar de enmendala a “ basazos”. Máis ca nada porque eran de plástico e así non se vai a ningures, claro.

Isto pasou o primeiro día, e alegroume ver cómo nas seguintes xornadas non sucedeu ningún feito que lamentar.
O resto é bastante obvio como para facervos perder o tempo relatando o sucedido en detalle. En resumo, moita amizade, moito zume de laranxa, e moito baile. Que as ceénses bailan de luxo xa o sabiamos, mais coa música que soou, coma non ía ser así?

O mellor, a CDC.

- Eso no se lo cree usted. Es un cínico.
- No lo explique, señora, que pierde la gracia. Recuerda el lema de La codorniz?
- No.
- Pues búsquelo en Internet, que aparece.

• Abraham Trillo. Estudante, paseante e escritor.

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

• Mar de ardora
• Síguenos receitando.
• 240.
• Posta de (non) sol.
• Un delfín cachondo e duascentas oitenta e catro palabras
• Memorias de un mujeriego.
• Adnama.
• A comprar xenxibre.
• Habaneras de La Coruña
• Vivamos como galegos, pero soñemos como americanos
• Cen viños máis cen libros.
• Letras Galegas
• Escribir sen escribir.
• No tan Gotán.
• San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.
• Posible, hipotético, probable, suposto Manolo
• De Pla y María Dolores.
• Venres Santo.
• E o neno de Sanlúcar volveu brillar
• O Minotauro, Cela, e outros animáis fantásticos
• García Márquez