Un abrigo infinito (Conservas de verán 2)

Vén de Conversas de verán (I).

Un abrigo infinito (Conservas de verán 2)

16:10 09/10/23

Yo amo los mundos sutiles
ingrávidos y gentiles
Como pompas de jabón
A. Machado

-Se o mundo vai ao carallo, ti que farías?
-Eu? Fuxir. E ti?
-Reunirme coa xente á que lle quero -responde lady Chorima.

Imos pola terceira cervexa. O Valdemar está en racha, trala irrupción dunha recua de mocidade, algo bébeda.

-Por que te puxeches en modo apocalíptico?
-Mira un pouco ao teu redor, mira quen goberna esta aldea global -di Chori-. Imaxina que nunha semana, menos, en cinco días, estala outra guerra... Ou que os Putins ou os Bidens, pouco importa, dan un puñado na mesa e premen sen querer no botón vermello.
-Nah! Non se pode vivir pensando desa maneira.
-Por iso, a autora dese ensaio escribe sobre búnkeres de imaxes, esa procura da beleza é das cousas que nos fan máis doado vivir. Ela fuxe como o farías ti. Ou eu mesma.
-Por certo, Chollet conta a historia fascinante sobre o roubo dun cadro de Rembrandt... Queres que cha conte?
-A falta de froitos secos...! -di botando outro grolo.
-Cando unha imaxe nos interpela, suscita unha pulsión por levala con nós. Agora é fácil...
Querémola: disparamos e roubámola! Aínda que sexa co móbil. E non importa que sexa a imaxe dun aborixe australiano ou dun tuareg, un cadro nun museo ou un cartel pola rúa: roubamos esas imaxes, apropiámonos delas porque nos peta. E porque podemos, desde a nosa posición de privilexiados occidentais. Estamos de acordo? Pois, a historia de Patrick Vialaneix, o ladrón do cadro de Rembrandt, non vai tanto por aí pero algo ten. En 1983, cando era un adolescente, a nai levouno a xogar un partido de
fútbol. O pai era un tipo violento, ex-combatente en Arxelia, o clima familiar debía ser terrorífico porque a nai, rematado o partido, lévao visitar o museo de Belas Artes. Calquera cosa con tal de non volver cedo á casa. No museo descubriron O neno da bola de xabón. E o rapaz quedou engaiolado diante do cadro.
Engaiolado e cativo até a obsesión. Volveu ao museo moitas máis veces e en 1999, con 28 anos, decide roubalo. A noite do 13 de xullo, véspera da festa nacional francesa, aproveita para agocharse nun armario do museo e quedar pechado alí. Despois marcha co Rembrandt mentres o estrondo do desfile militar camufla o son da alarma.

-Mimá! Parece Arsène Lupin!
-Xa che digo! Lévao para casa e, o primeiro, o de rigor: faise un selfie con el. Un selfie co Neno da pompa de xabón onde se lle ve ledo, radiante, realizado. Máis tarde, el mesmo comenta que nesa foto sorriu como nunca antes. O cativo do cadro, que segundo a nai, era cuspidiño a el, ten un poder reparador, terapéutico. Era como “unha peza que faltaba no puzzle da súa alma”, di Chollet. Grazas a el, Patrick pode verse a si mesmo, a vida que leva dentro, a súa fraxilidade. Disque pouco antes do roubo, perdera o
pai, que morreu dunha crise cardíaca no momento en que corría detrás da muller, na rúa, con intención de matala.

-Que oportuna, esa crise! E que fixo, subiu selfie ás redes?
-Non... A nai, viúva e con ganas de empezar de cero, desbotou todas as pertenzas da familia, incluídas as fotos. Xustamente, no momento no que Patrick se apropia do cadro, acababa de perder toda testemuña familiar, todas a pegadas da súa vida pasada.
-E que pasou co cadro?
-Agarda! Pasan os anos, Patrick casa, é pai de familia, leva unha vida normal, malia o inferno anterior. Pero só pode contemplar o cadro ás escondidas. É o seu segredo. Se cadra, o maior que ten. Tiña o cadro agochado nun armario. Cando podía, sacábao e sentábase diante do Neno da pompa de xabón a dialogar con el, como quen queda cun amigo...
-Parece o retrato de Dorian Gray.
-Algo hai, si. O cadro empeza a deteriorarse e iso acaba provocándolle remorsos. Pero a cousa vai totalmente ao revés. Este retrato non muda polos seus actos, senón pola falta de conservación que el non sabía darlle. E para evitalo, porque o Neno da pompa de xabón representa a beleza e o alento da súa vida, en 2014 Patrick Vialaneix decide entregarse e confesar o roubo. El vai preso e O neno da pompa de Xabón regresa ao museo. Máis tarde, Patrick comentará aos xornalistas que esa presenza era algo moi
prezado para el, máis grande que unha casa ou que un coche. Que a súa perda lle deixara un baleiro enorme. E dous anos máis tarde, con só 44 anos, Patrick morreu mentres durmía. Non sei se foi na cadea ou na súa casa.

Lady Chorima olla para min como se non terminase de crer o que lle estou contando. Porén, é todo certo e está documentado.
-Matouno a pena da separación? Non che sei -comento levantándome da mesa.
-Todas feren e a derradeira mata -murmura Chori.

Aproveito para achegarme onda Lore e pedirlle unha cuarta ronda. Mentres me serve, boto unha ollada ante a concorrencia, a ver cantos deses mozos e mozas escandinavos poderían parecerse a Patrick Vilaneix e ao Neno da Pompa de Xabón.

Na quinta cervexa, a rusa Nastacha aparece pola porta do café Valdemar.