Boreal barbecue

Aurora Boreal Galicia no Chan das Lagoas noite do 10 de maio Foto-Fins Eirexa 1 — Aurora Boreal captada por Fins Eirexas dende o Chan das Lagoas, Dumbría, na noite do 10 de maio, coa contaminación lumínica dos eólicos de Vimianzo ao fondo

Boreal barbecue

16:27 13/05/24

-O cine é unha sala grande e escura como un furoco, onde aparecen imaxes en movemento -explicábame a miña nai mentres lavaba os pratos-. É como unha tele xigantesca. As imaxes son tan grandes que parecen saír da pantalla e chocar contigo.

Eu era unha nena de seis, sete anos. Fiquei impresionada pola súa descrición. O meu curmán Alfonso (aka Pocholo), de 12 anos, invitárame a acompañalo esa tarde ao cine Consu. Naquela época, era a única sala en Molina de Segura. Hoxe é un supermercado.

Que proxectaban? Xa non me lembro. Se cadra, algún capítulo de Star Wars.

Fun co meu primo, aínda que non moi convencida. El insistía en que o cine non era perigoso. Agardando pola hora da proxección, percorriamos o vestíbulo rectangular, iluminado con rótulos, mirando os filmes en carteleira e os que estaban por vir. Eu seguíao, ansiosa dabondo. Aquela era a miña primeira incursión nun espazo de xente adulta. Doíame a panza, como cando me levaban ao médico. E cando chegou a hora e abriron as portas de acceso á sala, non quixen pasar. Coas entradas na man, ante a cara de sorpresa do acomodador, recuei como un animaliño asustado, a piques de botarme a chorar. Véndome tan asustada, Pocholo xa non insistiu máis.

Estes recordos acompáñabanme onte á noite mentres subía cara ao Peñón de Soesto. Ía soa, a procura dunha aurora boreal. Nas mitoloxías escandinavas, son as luces que reflicten os escudos e armaduras das valquirias que cabalgan polo firmamento, rumbo ao Valhalla. Outras culturas interpretan este fenómeno como animais fantásticos ou presenzas dos defuntos.

Ao deixar atrás o núcleo urbano, co peito batendo de emoción, percibín uns primeiros resplandores azuis no horizonte. As luminarias de Camelle e Camariñas? As brasas do crepúsculo, aínda? Ou as luces de posición das estacións eólicas de Vimianzo?

Durante a semana, admirando os ceos “pintados”, cheos de franxas, dos crepúsculos da costa, intuía que a aurora boreal que alcanzara Arkansas e outros puntos do paralelo 50º, había de facerse visible tamén aquí, en Galicia. Levaba desde o martes agardando por ela. E chegou! Chegou por fin na madrugada do venres, como unha moura vestida cunha saia eléctrica. Ese sábado seguro que se deixaba ver de novo. Disque o 2024 será profuso en auroras!

Albiscaba o ceo en dirección norte como fai a xente do mar para buscar o semblante. As luces virían por alí. Dese lado, a estación eólica de Corme semellaba unha constelación de xigantes vermellas. O ceo continuaba cuberto case por completo. Mais eu estaba disposta a esperar. Ao surleste, do lado de Cabana de Bergantiños, a noite parecía alumearse con lóstregos. Aos poucos, decateime de que esa “tormenta eléctrica”, ese fulgor intermitente, estaba provocado pola estación eólica de Mouriños, coa súa torre de 151 metros. Se cadra, tratábase da de Silvarredonda.

U-los ceos prístinos da Costa da Morte? Destino Starlight de virotes?

Pensei que lady Chorima se partiría de risa de verme. “Xa ves que non temos que ir a Suecia nin subir ata Abisko para ver auroras”, diríalle eu. A esas horas, ela andaba aínda na rúas de Malmö, protestando polo xenocidio palestino de Israel co gallo da Euro-irrisión, que se celebra alí. O estudantado de EEUU, Francia e agora tamén Galicia, están a tomar os campus universitarios. Mentres o planeta vive estes picos de actividade xeomagnético-social, o peche de campaña das eleccións catalás e o festival de marras acaparan os titulares nacionais.

Embutida nun abrigo quente e uns pantalóns de pana, fixen o camiño cunha lanterna de peto que esparexía unha claridade tenue no chan. Saudei queirugas, rabazas, silenes e talos de abrótegas. Sentíame como unha astronauta nun escafandro, disposta a bivaquear dentro del. Acomodeime entre as laxes. Fragmentos de mica relucían, como vagalumes, nas rochas. Non se movía o aire. Non había lúa nin estrelas. Se cadra era o vento solar, responsable das auroras boreais, o que mantiña a noite cálida, sen unha brisa, no alto do Peñón. Había un nubeiro estacionado sobre min, como unha fumareda branca que ás veces atravesaban serpentinas de luces fucsias, verdes e azuis. Non estou moi segura do que vía porque non confío na miña agudeza visual. Porén, a noite convidaba a quedar no seu colo. Os feixes de luz do faro de Laxe xiraban como nunha discoteca baleeira. E, desde a outra beira da ría, replicaba o de Corme. Que chovan resplandores, pensaba somnolenta, vendo pasarme por riba celaxes que semellaban radiografías, nubes-fortaleza como as que pintou Magritte ou paisaxes de Lugrís. Sentíame como se tivese seis anos.