venres. 17.01.2025
El tiempo
Abraham Trillo
09:44
02/12/24

Aire!

Un anda pola Coruña coma se camiñase polo pobo. Porque tampouco é que sexa moito máis, para que vamos a enganarnos – cambia a paisaxe- . Pero o certo é que dentro deste pobo grande e ferroviario que é a Coruña, non resulta doado controlar por igual todos os barrios, de modo que pode sucerder que se teña que parar a algún transeúnte para preguntarlle por tal rúa -que todas están en obras e é fácil o desnorte-.

- Vamos a ver, la calle de la Cebolla?
- Sí, es esta de ahí al lado ya.
- Ah, pues muy amable.
- De nada, hombre! Pero venga a misa.
-¿Cómo a misa?
- Sí, acompáñeme que voy para allá. Soy el párroco de este barrio. Venga a misa.
- Ah, no. Pero yo hace tiempo que no...
- Sí, hombre. Anímese. Venga a misa.

Co cal, que un, logo de anos, atópase na eirexa dun barrio descoñecido, escoitando unha misa das de antes, ou sexa: decente e mal cantada. Pois moi ben. As cousas cambiaron pouco, polo que vexo; un cura español de mediana idade, culto, calmado, tinxido de cahoba, e posconciliar, dando o sermón coa voz deformada pola liturxia; dous solteiros de paisano, atendendo o Oficio; e as beatas, ocupadas coas velas e iso. Que deleite.

- Bueno, pues nada. La misa muy bien. Da gusto. Es que ahora con los curas tan raros que nos traen de por ahí abajo... ya sabe. Gracias por invitar, supongo. Hasta otra, y que vaya bien.
- Pero cómo hasta otra, hombre! Baje al sótano que está la tuna.
- ¿La tuna? ¿La tuna en el sótano?
- Claro. ¿No vio, por los cantos y el incienso durante la liturgia, que estamos de fiesta?
- Pues no me di cuenta, la verdad. Pero es que me tengo que ir a casa, no me quiero perder el homenaje que le hacen a Quintero en la dos.
- ¡Que va, hombre! Déjese de Quinteros. Los silencios de Quintero pesan mucho. Mejor gozar de la música ingrávida de la tuna. Dios es tuno, sabe?

Coa tuna, coa “Tuna de veteranos de La Coruña” -pouca broma-, eu gozaba de neno, cando a Deputación pagaba e viñan a cantar a vila pola festa do porco celta aquela que organizaba Antelo. Por esas visitas da tuna a Corcubión, un aprendeu a tocar a guitarra e albergou o desexo de ser tuno durante algún tempo.

- Abuela, sabes que cuando vaya a la Universidad, me voy a meter en la tuna.
- Que sí, que sí. Pero sácate quinto de primaria, anda, que va antes. Y termínate la sopa.

Xa no sótano, conveño en que baixar a ver aos tunos despois de tanto tempo non foi unha boa idea, seguramente polo de que aos lugares onde se foi feliz non se debe tratar de volver. A metade dos tunos que coñecín dende os meus once anos- enmarcados polas palmeiras da praza-, non estaban. E os que quedaban, non podían coa capa -moitos anos fumando Ducados-. Agora, ilusión seguíanlle a poñer. De seguro, motivados polo ánimo do seu club de fans entregado e octoxenario. “¡Aupa la tuna! “, “ ¡Aire!“ -que, como digo, é o que lles fai falla-.

Da cantareira macho da tuna -estudiantes eternos- salvóume a miña amiga N. que, Batwoman – se iso existe- de Juan Flórez, ten o don de virme a socorrer en ocasións do estilo sen que eu llo pida. Algunha cea, publicación engorrosa dun libro, charla de cafetería, ou recital poético dalgún transtornado... Aparece ela, saúda aos presuntos e presentes, pide disculpas e lévame da man sen máis explicación. Ninguén di nada, claro. Que van dicir...

- Pero qué haces aquí, niña.
- Fíjate que esa preguntate la iba a hacer yo a ti. Que qué hacías en el sótano de una iglesia oyendo a la tuna.
- Difícil de explicar.
- Eso, mejor no me lo expliques. Te metes en todas.
- ¿Cómo sabías que estaba aquí?
- Bueno, yo me entiendo. Vamos, vente.

Eu creo que N. tenme un chip posto.

Saímos de debaixo da terra molestando a señoras e señores mentres soaba “Clavelitos”, “Lamento borincano”, ou algunha desas. Non recordo.

“¡Guapa, bonita, coruñesa!”, gritoulle o tuno da pandeireta a N. sen saber que ela é de Santiago cando xa subíamos os primeiros escalóns.

- Menudo verde el viejo este. ¡Qué asco!
- Oye, tú sabías que yo quería ser tuno de pequeño. A lo mejor me lo vuelvo a plantear.
- Sí. Era lo que te faltaba.
 

 

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

Comentarios