De Casares Quiroga a La Flor del Jamón pasando por Juan Carlos Monedero

literatura

Abraham Trillo con Juan Pérez Alvajar o pasado venres no acto La coctelera literaria — Abraham Trillo con Juan o pasado venres no acto La coctelera literaria

07:27 16/12/24

Ao último encontro do ARGA fun eu de pana por iso do da pana proletaria e porque viña Juan Carlos Monedero. O bo do ARGA, máis alá do anacronismo e das librarías vellas que tanto lle gustan a un – como a de Casares Quiroga, ou Quiroga Casares; sempre erro coa orde-, é que está presidido por Juan - amigo recente pero como de toda a vida-, o cal, co seu poder de convocatoria, dinamiza moito o tema e ata mo aproxima.

O ARGA, nos últimos meses, ven facendo unhas xuntanzas en torno a diferentes libros recentemente publicados, tales como “Fuego cruzado. La primavera de 1936” (Fernando del Rey), ou “Hasta el último aliento. Puig Antich, un policía olvidado y una guerrilla contracultural en Barcelona” (Manuel Calderón). Ambos de interese.
Estes libros, e outros, abogan pola causa, claro - a República española e todo iso que demos un día no Bacharelato -. Dá a impresión de que os encontros pretenden, non tanto resucitar o pasado, se non evitar que morra, ou sexa mantelo vixente – case nun exercicio imaxinativo - para que os membros que conforman este clube continúen vivindo no seu hábitat de cultura, bandeiras de púrpura, ideais de xustiza, e mobles isabelinos. Pois moi ben.

- Byron, cómo anda la cosa? Pero no traes la capa?

- Es que con el pie así iba a resultar el marqués de Brandomín.

- Bueno, de Brando tienes poco, será más bien de Bradomín. Porque de Marlon Brando tienes poco tú...

- Ya. Pues eso.

Bromas aparte, agradézolle sinceiramente que me convide a estes actos – tiven a oportunidade de dicirllo o venres cando viaxabamos cara Corcubión, en coche, para falar de Pla e tomar cócteles- posto que, máis alá de que eu concorde ou non coas ideas que se expoñen neles - iso é o de menos-, son reunións de nivel, con clase, e organizados con dedicación. Non hai outros iguais na Coruña e provincia. Ademais, sempre se aprende algo.

Monedero, nembargantes, na súa liña: moi profesor el e cansino de citas – no tempo que o escoitei falar, citou polo menos a 19486845356 persoas. Promesa -. A súa presenza xuntou na biblioteca de Casares a unha cuarentena de persoas moi ben vestidas. O caso e que regresaba a cidade logo de dez anos para presentar o seu libro “Política para indiferentes”.

Declamou de pé, como cando comezaron a conquistar o país polas aulas, e a xente quedou moi contenta, mais penso eu que algo decepcionada, no fondo, xa que todos esperabamos que, animado, subira a cadeira ou a mesa. Non foi o caso.

Con el non crucei palabra, que non hai confianza e tampouco é como para. Deixeino disertando sobre o moito que copulan non sei que especie de monos. Pensei - xa vedes- que, malia ser un tema de gran interese, sería preferible marchar a comer cecina a La Flor ou por aí, antes de ir a espertar á moza que tiña durmindo nalgún lugar da noite. E así o fixen.

Non sei como remataría a presentación, mais cando baixaba no ascensor, escoitábanse moitos aplausos.

Logo, cheguei a casa tarde, coa cara quente de choiva e a dor das rúas latexando no nocello.