Bar Sanín. Dende 1954

Vai para dous anos, recén instalado na Coruña, que atopei o Bar Sanín. Non lembro se foi por recomendación ou porque mo atopei nas primeiras introspeccións que fixen na cidade. O que si lembro é que contei o achado ata quedar afónico. E é que menudo tinto ribeiro, menuda orella, menudas anchoas, menudo peixe frito...
- Tinto, blanco?
- Hoy tinto, Tere. Hay pescadito?
- Hay pescadito. Los hice por la mañana.
- Pues venga, un pescadito.
Así, coa broma, o Sanín xa forma parte dun, porque – máis aló da axuda que me brindou a súa propietaria a hora de explicarme con inmensa paciencia onde quedaba tal rúa, tal museo, onde se collía tal liña de autobús ou a que sitio había que ir mercar as entradas para o teatro -, un celebrou alí as cousas boas que lle pasaron, e lamentou do mesmo xeito os días malos; levou a amigos, e albergou, nalgún momento, a ilusión de ensinarllo tamén a aquela moza que se tivo.
Mais taberna ca bar, recibe o nome do mesmo Sanín de Ribadavia, lugar de procedencia do seu orixinario fundador. No Bar Sanín, entre tantas outras persoas que xa forman unha veciñanza para min, coñecín a Rial, co que – a pesar de ter coincidido con él dende o comezo das miñas visitas - entablei relación fai relativamente pouco – un mes e algo-, cando saíu en conversa que eu era de Corcubión. Rial, é un home que me pon ao tanto do acontecer coruñés do último século. Do acontecer coruñés e corcubionés, xa que visitou o meu pobo e os da contorna con frecuencia e coñéceos mellor ca min. Desta forma, nas nosas conversas, van aparecendo nomes comúns para ambos: Fernando Rey Wonenburguer, Salvador de Pachín, Manolo, Juan e Pepe Oliveira – cos que ten tomado tazas no Lobeira -, e moita outra xente cuxos apelidos será mellor omitir, en pos do pudor, en tanto a que aínda seguen vivas -con isto, vaia por diante, non lles desexo unha pronta morte, se non que os emprazo para outro artigo-.
- Rial, sabe que todo esto que me cuenta da para un libro...
- Dar, da. Pero mejor no cuentes nada, que acabas en la cárcel.
- Abraham Trillo. Estudante, paseante e escritor.
MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO
- Garganta con arena.
- Federico.
- Onde din Centro Recreativo Cultural digo Casino
- Escribindo tonterías.
- Ceevilla ten unha cor especial.
- Últimos días para Fin de Ano
- Jou, jou, jou.
- De Casares Quiroga a La Flor del Jamón pasando por Juan Carlos Monedero
- Aire!
- Merca o décimo e que che quiten o bailado.
- Álvaro Pombo existe.
- Vai por tempadas.
- Defuntos
- Amancio Prada e os que van con el.
- A apoloxista de Cortázar
- “A muller de ollos mouros e intensos”
- Voltar a Hemingway
- Viva la vida! Viva el amor!
- Polo amor de Fidel.
- Luns sen artigo... Ya se verá
- “Detrás de la niebla siempre hay algo”.
- Hastag #Xunqueira2024
- Mar de ardora
- Síguenos receitando.
- 240.
- Posta de (non) sol.
- Un delfín cachondo e duascentas oitenta e catro palabras
- Memorias de un mujeriego.
- Adnama.
- A comprar xenxibre.
- Habaneras de La Coruña
- Vivamos como galegos, pero soñemos como americanos
- Cen viños máis cen libros.
- Letras Galegas
- Escribir sen escribir.
- No tan Gotán.
- San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.
- Posible, hipotético, probable, suposto Manolo
- De Pla y María Dolores.
- Venres Santo.
- E o neno de Sanlúcar volveu brillar
- O Minotauro, Cela, e outros animáis fantásticos
- García Márquez