Escribindo tonterías

costumismo

07:42 13/01/25

Meus artigos estanse deixando de ter en conta ou, pola contra, comezan a gustar. Segundo.
Ambas opinións chegaron aos meus oídos.
Unhas cren que esta vea sensibloide que está a desangrarse nos meus folios últimamente é moi propicia a hora de tocarlles a fibra e facelas chegar, incluso, ao orgasmo – que cousas-. Aínda que representan unha minoría – as do orgasmo, digo -, isto ocórrelles, non tanto polo que len – según me teñen contado -, se non por imaxinarme escribíndoo en albornoz e gafas de sol – que é a indumentaria que visto os domingos mentres fago a columna -.

Outros son da opinión de que, dende o aparecemento do artigo sobre a posta de sol en Fisterra – cumio da miña incipiente e ruidosa carreira literaria - e a súa posterior polémica, collín medo e por iso mantéñome na lírica intimista, afastado da idea de meterme en semexantes lides outra vez.

Meu pai, máis concreto, cre que pásoma escribindo tonterías. Isto, a un moléstalle, claro, pero - en fin - máis doerá o padecemento do cólico nefrítico – do cal, Deus e os espárragos, queiran manterme a salvo por moito tempo-.

Eu creo que, máis ben, o que pasa é que estou aburrido do mundo e por iso dame por falar de min mesmo, que é un tema que domino moito e no que me encontro realmente cómodo.
Isto non deixa de ser un acerto, xa que só falándolles de min podo falarlles de vostedes- que, a pesar de que non sexan conscientes, é o queren-. A única forma de que o persoal se identifique co que le é que o que escribe fale de si mesmo. As vidas, veñen a ser todas iguais.

Neste considerarme un vello – considérome vello non por que me doia nada nin porque me apeteza morrer, se non pola sinxela razón de que penso que non vou a vivir moito máis; nin falta que fai – xa escribo por deporte. Por todo o deporte que, para pesar do meu avó, non fixen, non fago, nin teño pensado facer. Mal o pasarei cando ao final cumpra oitenta anos e teña que cargar coa sarta de sandeces que fun escribindo ao longo do tempo. Non me importará, chegado a ese punto, darlle a razón a quen sexa necesario. Se o queren, xa o fago agora. Tanto me ten.

O outro día, sen ir máis lonxe, estaba nun bar falando cun amigo. “Pero qué quieres Soneira" – díxenlle bromeando ao ser incapaz de facer un sobre cun anaco de papel- deste humilde gilipollas?” O caso é que un veciño que estaba na outra beira da barra,
interpelando a camareira, non se sabe se nun intento de ligala ou que, comentoulle ríndose con esa risa que só pode ter un imbécil, maliciosamente - con esa malicia que só pode ter un fillo de puta acomprexado - : “Humilde gilipollas, non. Este o que é é un gran gilipollas ”.

E voltou a rir, esta vez moi contento da súa arte a hora de xogar coa linguaxe. Eu, que oíndo todo isto non sabía por que era obxeto de tanta envexa- a camareira nunca lle deixei un pufo e ao veciño ata lle teño dado carnada no peirado cando viña da casa sen ela -, quixen ofrecerlle ao acomprexado un caramelo, por ver se así lograba desbloquearlle o trauma por desapego co que se ve que viña lidiando dende a infancia. Pero non tiña ningún no peto e non poiden esconxuralo. Ademáis, son escritor (e “gran gilipollas”, claro), non mago nin psiquiatra; así que seguín co meu, que nese moemento era a manufactura dun sobre para Soneira. Xa digo.

Consideiro fundamental que as miñas opinións – produto que cobro o máis caro posible – lles desagraden a uns para que lle agraden a outros. O seu sería – isto pénsoo, coido, como resultado da miña educación católica e, por tanto, natural tendenza a caridade – ir dando unha de cal e outra de area, para que estén todos contentos. Pero iso déixollo ao arbitrio do meu estado anímico a hora de sentarme frente ao ordeador para facer o harakiri semanal.

Ao final, a min, con que me vaian pagando, resúltame suficiente. Claro que tamén reconforta moito - non todo se fai por cartos - cando unha muller deixa as súas cousas na mesa e se achega para explicarme o que lle fixo sentir o artigo dese luns, ou cando observo - así mesmo- como a política local vaime retirando o saúdo.