venres. 07.02.2025
El tiempo
Abraham Trillo
08:28
27/01/25

Federico

Federico érguese todos os días non antes das once. Aféitase, baixa a polos xornais e toma café con churros no San Brandán da esquina. Cando remata, pasea a rúa Barcelona ata que se cansa. Non se senta en ningún banco, coma os demáis. Antes de xantar, para na bodega de Carlos. Vaso de clarete.

Federico ten ointenta e seis anos, o pelo branco - peiteado con colonia cara atrás -, a mirada afiada en azul e o cello fruncido. Viste un traxe de pano vello, gris e enrugado, mais, como non saúda a nadie, quédalle ben. Federico, nin saúda, nin vai ao supermercado; leva toda a vida sen facer nin unha cousa nin a outra e, a estas alturas, non procede cambiar os hábitos. Hai que ser coherente. Federico é algo así coma un galán de cine esquecido, un dandi deses que levan a mancha do almorzo na solapa da americana. Federico é un paco dos da Guerra Civil - aqueles francotiradores que fixeron a guerra das azoteas pola súa conta, sen bandeira nin bando -. Ao remate desta, emigrou a Arxentina, fuxindo da represión, onde fixo bastantes cartos. Cando regresou na década dos noventa, comezou a invertir en bolsa ata que pouco a pouco foise arruinando. Federico, que non fixera a lectura de Dostoyesvki, xogaba a bolsa co corazón, coma os ludópatas das tragamoedas, e así non se vai a ningures. Foi nese tempo cando deixou de escribir. Levaba facendo versos dende a adolescencia, pero algo arrefriou de supeto. Aos dezaseis anos, antes das azoteas e dos tiros, da riqueza e da ruina, estaba namorado.

Federico leva unha tempada farto, pero non sabe de que. Ou sii. Hoxe madrugou, afeitouse, e as seis da mañá saíu da casa impulsivamente. Descendeu pola Avenida Finisterre, atravesou a Praza de Lugo, cruzou a Marina e chegou ao Parrote sen deterse polo camiño. Bastante canso, sentou mirando cara os barcos, cando amencía. Do bolsillo da chaqueta sacou papel e bolígrafo - ese boli co que firmaba cheques hai uns anos, relegado hoxe ao crucigrama - e escribíu:

“Yo escribo y amo. Y porque amo, odio.
Pero descanso en esa luz sin sol que es el cielo roto de la ciudad
a las ocho de la mañana,
el único espejo que le queda al hombre para mirarse.
Porque verse reflejado en el otro, reconocerse en el otro - en la otra -, ya no vale.
No hay nadie, apenas un nombre.
Uno está solo.”

Federico, de regreso a casa, saltou o café con churros do San Brandán e deixou sen mercar os xornais. Cando baixou do autobús, foi directo a beber o viño doce e acedo – segundo - das tabernas.

 

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

Comentarios