Garganta con arena

Fai cinco días que cumpríu anos Roberto Goyeneche - “Polaco” Goyeneche -. Noventa e nove, para ser exactos. Cumpriríaos, mellor dito, de non levar tres décadas morto. En fin.
Na miña lista de Spotify, “Polaco” Goyeneche, leva ocupando dende hai tempo un lugar importante compartido con María Dolores Pradera, Triana, Joaquín Sabina, Luis Emilio Batallán, Daniel Viglietti, Corcobado, Pino D’Angiò, Antonio Machín, Javier Krahe, Joni Mitchell, Paolo Conte, Dyango, Eric Clapton, Alfredo Kraus, Pucho Bohedo, Nat King Cole, Amancio Prada, Atahualpa Yupanqui, José Antonio Labordeta, Charly García, Yves Montand, Compay Segundo, Miguel Ríos, Jorge Ilegal, Joaquín Lera, Andrés do Barro, Manolo Tena, Paco Ibáñez, Andrés Calamaro, Diana Navarro, El Pali, Clara Montes, Facundo Cabral, Lao Ra, Aute...
E é que penso que, no caso de non selo xa, andará preto de ser o cantante de tango por excelencia. Descoñezo, como digo, se será o mellor no seu estilo – non son docto na materia - , mais, dende logo, é o que a min me gusta.
Cantante é o que canta, dacordo. Artista – no mundo da canción - é o que, ademáis de cantar, interpreta o que está cantando ata facerlle sentir ao oínte o mesmo que el sente. Neste aspecto, non hai dúbida de que Roberto Goyeneche, dende o seu cabelo rubio de polaco rubio, foi un mestre. Un día, nunha entrevista, recordou unha reportaxe na que a persoa encargada de facerlla lle dixo:
- Es que a mí no me gusta el tango porque soy muy joven...
- Ah, ya. Y querés que te guste? - respondeulle-. Bueno, pues viví un poco más.
A mestría da que fai unhas liñas falabamos, recoñécella Chacho Castaña nunha fermosa letra composta co motivo do seu falecemento en mil novecentos noventa e catro; letra que tan ben canta Adriana Varela.
Hoxe, gustaríame que as verbas entoadas por esta muller fosen tamén as miñas.
Ya ves, el día no amanece,
Polaco Goyeneche, cantame un tango más.
Ya ves, la noche se hace larga,
tu vida tiene un karma, cantar, siempre cantar...
Tu voz, que al tango lo emociona
diciendo el punto y coma que nadie le cantó.
Con tu voz, con duendes y fantasmas,
respira con el asma de un viejo bandoneón.
Canta, garganta con arena
tu voz tiene la pena que Malena, no cantó.
Canta que Juárez te condena
a lastimar tu pena con su blanco bandoneón.
Canta, la gente está aplaudiendo
y aunque te estés muriendo
no conocen tu dolor.
Canta, que Troilo desde el cielo,
debajo de tu almohada un verso te dejó.
Cantor de un tango algo insolente
hiciste que a la gente le duela tu dolor.
Cantor de un tango equilibrista,
más que cantor artista
con vicios de cantor.
Ya ves a mi y a Buenos Aires,
nos falta siempre el aire
cuando no está tu voz.
A vos, que tanto me enseñaste
el día que cantaste conmigo una canción. Canta, garganta con arena,
tu voz tiene la pena que Malena, no cantó. Canta que Juárez te condena
a lastimar tu pena con su blanco bandoneón. Canta, la gente está aplaudiendo
y aunque te estés muriendo
no conocen tu dolor.
Canta, que Troilo desde el cielo,
debajo de tu almohada, un verso te dejo.
- Abraham Trillo. Estudante, paseante e escritor.
MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO
- Federico.
- Onde din Centro Recreativo Cultural digo Casino
- Escribindo tonterías.
- Ceevilla ten unha cor especial.
- Últimos días para Fin de Ano
- Jou, jou, jou.
- De Casares Quiroga a La Flor del Jamón pasando por Juan Carlos Monedero
- Aire!
- Merca o décimo e que che quiten o bailado.
- Álvaro Pombo existe.
- Vai por tempadas.
- Defuntos
- Amancio Prada e os que van con el.
- A apoloxista de Cortázar
- “A muller de ollos mouros e intensos”
- Voltar a Hemingway
- Viva la vida! Viva el amor!
- Polo amor de Fidel.
- Luns sen artigo... Ya se verá
- “Detrás de la niebla siempre hay algo”.
- Hastag #Xunqueira2024
- Mar de ardora
- Síguenos receitando.
- 240.
- Posta de (non) sol.
- Un delfín cachondo e duascentas oitenta e catro palabras
- Memorias de un mujeriego.
- Adnama.
- A comprar xenxibre.
- Habaneras de La Coruña
- Vivamos como galegos, pero soñemos como americanos
- Cen viños máis cen libros.
- Letras Galegas
- Escribir sen escribir.
- No tan Gotán.
- San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.
- Posible, hipotético, probable, suposto Manolo
- De Pla y María Dolores.
- Venres Santo.
- E o neno de Sanlúcar volveu brillar
- O Minotauro, Cela, e outros animáis fantásticos
- García Márquez