Un gorrión sentimental

literatura costumismo

08:34 10/03/25

O de “gorrión” foi idea dunha compañeira de instituto cando o noso paso polo Fernando Blanco xa estaba rematando. O apelativo viña da canción de Julio Iglesias - “Un gorrión sentimental“ - que, por aquel entón, ao parecer, cantaba eu entre clase e clase ou durante as mesmas. Hai segredos que se van gardando por non confesables - a maioría -, mais tamén existen outros máis veniais como é o de arrincarme por Iglesias en determinadas ocasións - aínda que a un lle vaia máis interpretar “La leyenda de los volcanes”, de María Dolores Pradera -.

“Solitario y soñador, cantarín de media voz, volaba contra el viento y se cansó. Un gorrión sentimental, tan pequeño y tan audaz, amigo de la vida y del volar…”.

- Es que yo soy muy sentimental, ¿sabes?
- Sé, sé. Esta noche hacemos videollamada y me lees otro poema.
- Por supuesto, faltaría más.

Entre poema e poema, entre canción e canción, entre belizco e belizco, pasamos tres cuartos de bacharelato e un ano de pandemia tutorizados por profesores trastornados que logo serían - non todos, lóxicamente - amigos. Mais iso queda para outro artigo.

“Mí gorrión de media voz, que aún soñaba ser mejor, mirando al orizonte recordó que la vida era un perder, que la vida era un ganar, que nunca se debía abandonar …”.

O caso é que, de tantos versos, así nos foi. Eu, con Luis Alberto de Cuenca a voltas - Premio Nacional de poesía dous mil non sei cantos; faro da miña prosa daquela vez -, e a miña compañeira de pupitre, cada día máis cachonda no seu paso pola adolescencia, ao pouco de chegar a Santiago, enleada cun estudante de leis. A Luis Alberto, acabeino deixando por outras lecturas - Karmelo Ibarrén, Agustín González ou Alfredo Buxán entre outros -. A miña amiga e o
seu mozo, segundo as fotos de Instagram, todavía andan por aí queréndose. Hai que foderse.

Gústame pensar que ás veces lle apetecería, tirada na súa cama de estudante aplicada, que a chamase como antano para lerlle algún poema dos que xa non escribo. Por suposto, non a chamo e, dende logo, ela tampouco o fai. Tamén me gusta pensar, sobre todo en verán, cando estou na terraza dalgún bar tomando un whisky - o whisky, por se non o saben, quita moito a sede - mentres observo o coito urxente e despreocupado dos gorrións sobre o respaldo dunha cadeira, que esos dous paxariños poderiamos ter sido nós. Estas ideas dúranme pouco - mellor así tamén -, o que tarda en aparecer unha guiri, ou a veciña loira do campo da eirexa.

“Un gorrión de altos vuelos, cantarín y aventurero, una noche clara se alejó. El buscaba de un consuelo, de otro mar y de otro cielo; era muy bohemio, mi gorrión.”