Semana Santa

Ou sexa, que a Semana Santa, é iso. Un anticipo do que vai ser o verán. Un refrescamento do verán que xa foi. Un pseudo verán futuro e pasado - sempre presente - concentrado en sete días.

Unha vez máis, festexar a vida cos amigos. Comer e beber con eles. Compartir.

Vamos chegando a praza do pobo dende as nosas cidades interiores para darnos a vellos hábitos que xa son rutinas. Así nos saudamos, quedamos para charlar e salvarnos de nós mesmos no conxunto.

Un Cristo morreu e resucitou nesta semana. Un articulista resucitou de amizade para comezar a morrer hoxe pola mañá co remate da maleta do viaxe de volta.

Cero lectura, cero productividade literaria - tan só este artigo breve, escrito coma os primerios, gafas de sol e albornoz -. Comer e beber e charlar e durmir pouco. Tempo é de voltar a saudable rutina de clases e cócteles na cidade.

Ou sexa, que a semana santa, é iso. Un verán chuvioso e breve. Un deitarse tarde. Un amencer co bocadillo da madrugada enriba do peito, coma unha flor de pan e carne, testemuña de que a noite anterior estivemos vivos e bailamos, porque o sono venceu rápido e non dou tempo a comelo.

 

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO