Tristana
A Tristana coñecíaa eu, como é lóxico, da novela. Da novela de Benito Pérez Galdós. Libro nin longo nin curto do cal logo, Buñuel, faría a súa película no setenta. Pois ben, diso, digo, coñecía eu a Tristana. O libro lino fai uns dez anos - na terraza das Hortensias, para maiores señas, ao lado mesmo da praia de Quenxe -; a película, vina por última vez no dous mil vinte, máis ou menos, sentado no chester que teño na biblioteca. A persoaxe que máis me gustaba era a de don Lope, claro - Fernando Rey -. Un vello decadente, ser dun século antes do seu século, desfiañado, reaccionario e verde. Catherine Deneuve, no seu pacatismo de nena de trinta, estupenda.
Eu pensaba que as tristanas quedáranseme nesas; na que imaxinei lendo o libro, e na que máis tarde me deu o cine. Pois non. Resulta que, atopándome a outra madrugada na Praza de Vigo, coñecín a súa terceira versión. Esta nova Tristana era morena, de camisa vaqueira e coma moi pija pero sen pasarse. A nova Tristana vina por primeira vez cando zapateaba sobre o piso de madeira a saíada do servizo.
- ¡Olé! ¡Española!
- ¡Pero Byron! No te pases… a ver si va a estar casada.
- Probablemente. Cuidado, que viene.
- Es que la campana del pantalón se me pone por dentro de la bota, y claro.
- Ya imaginé. Pero muy bien. Bien pisado, ahí. Vas a clase de flamenco, ¿o qué?
- ¿Tú qué crees?
- Que no. Oye, esto que te voy a decir, en treinta segundos lo borramos, ¿eh?
- ¿A lo Inspector Gadget con su sobre bomba?
- A lo que tú quieras.
- A ver, dime.
- Eres la tía con más estilo del local.
- Ay, qué va.
- Que sí, que sí.
- Bueno, ya lo sé.
- No. Si no me cabe duda de que lo sabes.
- Qué cosas hay que oír. Bueno, vuelvo con el grupo.
- Chao.
A noite estaba fría, pero deixara de chover. Víramos, no estadio, coma o Depor e o Córdoba empataban. No Pub, non se sabía moi ben o que soaba, pero fora o que fose servía para ocupar o espazo sonoro, o aire, a atmósfera que soubo pintar Velázquez - “Velásquez“, dicía Dalí - con mestría no cadro das meninas.
- ¿Tú conoces de algo a la pava esta?
- Para nada.
- Mejor. La voy a invitar al cine.
- Pero, vamos a ver. ¿No ves que está con el otro ahí al lado?
- ¿Es el marido?
- No sé.
- Bueno, con que lo sepa ella… Solo voy a invitarla al cine.
- A ti te van a partir la cara.
- Tú cúbreme por si acaso, Juan.
- Sí, ya… A mí no me líes.
As paredes estaban cubertas de fotografías que non me detiven a mirar. Agora soaba “Honky Tong Women”. É curioso. Coñezo a moitas mulleres - case todas de moita clase - que xogan a ser “mulleres de taberna” sen que lles pegue nada. Falsas femme fatale que me recordan aos fans adolescentes de Boukowski - para ser fan de Bukowski hai que ser adolescente -, sempre intentado igualalo no bebercio e no malditismo. Non o entendo moi ben. È algo penoso, de certo, mais no caso das “mulleres de taberna” - as “honky tonk womens” que cantaron os Rolling -, sempre que non o sexan realmente e non exproten moito esta persoaxe, pode chegar a ter certo atractivo.
- ¿Te vienes al cine mañana?
- Tú flipas. ¿Qué dan?
- “Tardes de soledad”.
- ¿El qué?
- Lo de Roca Rey, la película-documental. Oye, ¿cómo te llamas? Que no te pregunté antes.
- Tristana.
- ¿Cómo Tristana?
- Como que sí.
- ¿En serio?
- Claro.
- ¿Segura?
- Totalmente.
- Joder, tía. Cada vez me gustas más.
- Ya.
- ¿Entonces, vienes al cine?
- Abraham Trillo. Estudante, paseante e escritor.
MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO
- Un gorrión sentimental.
- Dor de gorxa.
- Os bos polos e os polos bos.
- O novo Carrumeiro. O Carrumeiro de toda a vida.
- Bar Sanín, Dende 1954.
- Garganta con arena.
- Federico.
- Onde din Centro Recreativo Cultural digo Casino
- Escribindo tonterías.
- Ceevilla ten unha cor especial.
- Últimos días para Fin de Ano
- Jou, jou, jou.
- De Casares Quiroga a La Flor del Jamón pasando por Juan Carlos Monedero
- Aire!
- Merca o décimo e que che quiten o bailado.
- Álvaro Pombo existe.
- Vai por tempadas.
- Defuntos
- Amancio Prada e os que van con el.
- A apoloxista de Cortázar
- “A muller de ollos mouros e intensos”
- Voltar a Hemingway
- Viva la vida! Viva el amor!
- Polo amor de Fidel.
- Luns sen artigo... Ya se verá
- “Detrás de la niebla siempre hay algo”.
- Hastag #Xunqueira2024
- Mar de ardora
- Síguenos receitando.
- 240.
- Posta de (non) sol.
- Un delfín cachondo e duascentas oitenta e catro palabras
- Memorias de un mujeriego.
- Adnama.
- A comprar xenxibre.
- Habaneras de La Coruña
- Vivamos como galegos, pero soñemos como americanos
- Cen viños máis cen libros.
- Letras Galegas
- Escribir sen escribir.
- No tan Gotán.
- San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.
- Posible, hipotético, probable, suposto Manolo
- De Pla y María Dolores.
- Venres Santo.
- E o neno de Sanlúcar volveu brillar
- O Minotauro, Cela, e outros animáis fantásticos
- García Márquez