Domingo

costumismo

Domingo

07:28 02/06/25

De modo que un se levanta canso e abandona o piso sen previa ducha para recorrer as rúas dunha cidade que comeza a durmir ás oito da mañá. Todos os domingos firen coa súa doce tristeza, máis aínda os que se viven na cidade. Porque aquí, o grupo de amigos atópase rendido de xinebra cola e non hai con quen contar para o aperitivo de nais lactantes que se vai a formar en poucas horas alí xusto por onde onte estivemos bebendo da copa rota. Ou sexa, que saio á rúa moi cedo, sen saber exactamente se o quiosco de Fernando Macías estará xa aberto, para mercar tres euros cincuenta de País - de El País -. El País, é o único xornal de tirada nacional
que realmente lle dá espazo de forma meritoria á cultura entre as súas páxinas.

Nada máis saír do barrio, unha señora insúltame ao pasar, digo eu que porque imaxina que volvo de festa. Vese que non se pode levar gafas de sol nun día nubrado ás oito menos cuarto da mañá sen resultar sospeitoso.

- ¡Pero qué pinta de golfo tienes! ¡Borracho!
- Señora, ¡que voy a por El País!
- ¿A por El País? ¡Aún por en cima! ¡Rojo! ¡Hijo de puta!

Unha vez mercado o xornal, decido pasear un pouco; xa postos… A cidade é unha cousa mollada e que cheira a alcohol. Os hosteleiros do Orzán pechan os seus pubs ao tempo que os da Galera se preparan para abrir os seus cafés ao paso do último coche de limpeza. De cando en vez, cruza unha parella aínda bébeda falando do almorzo que van a preparar ao chegar a casa. Te voy a hacer unas tostadas, de, de, de… dille el sen ser capaz de rematar a frase. María Pita é unha praza sitiada polo evento ciclista que terá lugar pola tarde. María Pita, es una plaza enorme, ideal para destripar gabachos, escóitolle comentar a dous barrendeiros.

Cando regreso ao piso, vexo que a que quedou na cama cando marchei xa non está. Pasaron un par de horas. Reino só neste espazo que é un piso só e por uns intres fantaseo coa idea de ir a misa - porque digo eu que algún cura decente haberá na Coruña ao que escoitarlle a misa -. Mais desisto. Opto pola ducha. A temperatura da agua baixoume a tensión, polo que decido voltar para a cama e ler a columna de Vicent e arrecender a memoria que deixou o outro corpo entre as sabas, ese corpo criado a sombra de Juan Flórez e que a estas horas estará almorzando por aí con alguna amiga de cando as Esclavas. De camiño a habitación, vin que deixou o rímel no moble do recibidor. Ou sexa, que esta volve.

Son as dez da mañá.