Pois iso

arte

Pois iso

07:43 26/05/25

Resulta que Aarón foille formando unha pinacoteca á moza para rematar reclamándolla logo, no post noivazgo do resentemento.

- Pero no digas pinacoteca, hombre. Que eso un inglés no lo entiende.
- ¿Cómo que no entiende?
- Es una palabra muy rebuscada. Intenta que tu lenguaje sea más asequible al público.
- ¿Más asequible? ¿Asequible para qué?
- Para que te pueda entender un inglés.
- Ah, bueno. Ya. Pues el inglés que se apunte a clases.

Dicíamos que a pinacoteca, isto é o conxunto de cadros que o meu amigo Aarón lle foi mercando a súa moza durante o tempo no que se mantivo a súa relación, estaba composta por unhas cantas obras de diversas autorías, estilos e tamaños, algún mellor ca outro - pero todos moi queridos -, réplicas - a maioría - a excepción de tres ou catro orixinais. A guía para compralos era a pura intuición. Se Aarón notaba que lle encantaría colgar aquelo na súa casa - na súa casa propia -, mercábao - ou pasaba un par de semanas aforrando para poder facelo - e regaláballo a súa moza. Aarón, aínda que amigo, é dese tipo de persoas incomprensibles que, efectivamente, o que lle gusta para si, remata regalándoo.

Este miralos nas tendas ata acadar conseguilos, este detallismo que chegaba á dedicatoria, este fabular durante o empaquetamento co moito que lle iban a gustar a ela, fixo que ao valor económico de cada obra se lle sumara o sentimental. Polo que me contou a pasada tarde, eu penso que, na súa repugnante reclamación (non hai que reclamar nunca o que se ten regalado, por Deus), foi precisamente o que quixo salvar, salvar a parte sentimental, salvar o que de si mesmo quedara dentro dos cadros. Neste punto, tan só podo compadecelo.

A Aarón, que actuou nun ataque de ira, rabia e resentemento, dalle mágoa a súa actuación e cóntamo, e entristécese pensando nas zonas que tiveron que quedar baleiras nas paredes da casa da súa ex, e en como ela as irá enchendo de novo con outros óleos e outros mozos.

- No te preocupes, hombre. Seguro que a ella le da igual. Además, de salvar algo en el naufragio que es toda ruptura, por lo menos que sean los cuadros, ¿no?

E quedo calado, e non lle digo máis porque non sei que máis dicirlle, moi satisfeito no meu egocentrismo - iso si - por ter empregado a imaxe do naufraxio. Porque meu amigo segue falando, pero eu xa desconectei e penso no que ten escrito Neruda - sátiro, mal pai, e poeta. Moi querido por unha ex miña, aquí todos temos “exes” - e logo cantado Paco Ibáñez. “Todo en ti fue naufragio”. Pois iso.