Los ilusionistas

libro literatura

Los ilusionistas

08:03 09/06/25

A min sempre me gustou o escritor que - máis que inventarme unha novela de aventuras imaxinaria, inspirada nalgún lugar da Bretaña Francesa, con gnomos, dragóns, princesas e outras criaturas fantásticas -, me conta a súa vida. Porque só cando falamos de nós mesmos na páxina estamos reflectindo a realidade que tamén vive o lector, que - máis alá de de cuestións relacionadas co voyeurismo -, é o que quere. O que nos vai a os lectores é que nos conten a nosa propia vida - queremos lernos a nós mesmos, sentirnos identificados, no libro que nos ocupa -, e isto tan só se logra cando o escritor cumpre coa súa parte e cóntanos a del. Máis ou menos, claro, e salvando as distancias que sexa preciso salvar, posto que tódalas vidas son iguais no que aos sentires básicos se refire: o amor, o sexo, a guerra, o desexo de morrer, as gañas de matar… O importante é como se conte.

A Marcos, atópomo eu no verán polo pobo facendo vida de mortal, observando os barcos de vela que navegan a ría, facendo a compra no ultramarinos, ou de charla con amigos. Todo moi cotidiano. Pero resulta que logo sorpréndeme - sorpréndenos - cun texto coma o que remata de publicar (“Los ilusionistas”, Editorial Anagrama). E é que, o mero feito de poñerse a tratar un tema como o das relacións que se establecen dentro da institución familiar, así como das distintas vicisitudes ás que adoita encarar esta - acértese logo, ou non, en dar coa medida da obxetividade necesaria chegada a hora de abordar o asunto… “La familia es territorio de la memoria. “ - , ten un valor especial, máis aínda cando se expresa co estilo sutil e ao tempo incisivo que domina Giralt - quen non dubida en tocar puntos incómodos a hora de relatar a súa relación con certos persoaxes se o cre preciso para chegar ata o fondo e cumprir co seu obxetivo: respostar a pregunta de “¿Qué nos hace ser como somos?“. En moitas ocasións parece conseguilo, se ben finalmente resulta imposible. Cito literal: “ Nada nos explica de un modo indubitable. Falta el misterio y faltan los pasos entrelazados que sin quererlo trazan una trayectoria“.-. A labor de Marcos ao se enfrentar a este libro, non fai máis que resaltar a valentía e a honestidade precisas para facerse o harakiri fronte a folla en branco. Ou sexa, para facer literatura con maiúsculas. Os que pretendemos aprender del, agradecémosllo.

O pasado día cinco, poiden acudir a presentación do libro do que hoxe tratamos. Algúns, polas críticas literarias que lin, viron nel o libro do avó. Eu, logo de ter a oportunidade de escoitalo, coma digo, na librería coruñesa “Moito conto”, vin o libro do neno Marcos. Como quixo explicar durante a conversa que mantivo co tamén escritor Xesús Fraga, en “ Los ilusionistas”, pódese ver que a presenza que Torrente Ballester ocupa no texto é proporcional a que a súa vez ocupou na vida dos seus familiares. Abonda con ler o libro como eu o fixen - na estación de autobuses, na cama, nas cafeterías de Corcubión e Cee (S. A. dime entre risas que non me esqueza de comentar neste artígo que en Cee tamén se toma un bo café. E así o fago, pois é certo) - para ver que o autor non pretende sacar rédito algún da invocación de ningunha persoaxe do seu entorno familiar, se non facerlle unha autopsia a todos eles - hercúleo traballo co que consigue facersa a si mesmo e aínda a todos nós, tamén, en canto a que o lemos -. Grazas, e saúde para seguir contando.