Help the Poor. Eric Clapton, B.B. King

Abraham Trillo
25 de agosto de 2025 (12:07 h.)

Na Gavilla atópome cun anxo feminino e amizoso que me aborda e faime calar cos seus ánimos para que continúe escribindo. Non agardaba, a estas alturas da noite, unha cousa así. O alago, galgo que nos mira, desconcértame. Pero resulta que a moza, morena e descoñecida, insiste moito en que non me canse e persista na miña escritura como se, efectivamente, soupese que estou comezando a cansarme, non da literatura, se non un pouco moito do mundo. Toca acougala. Para unha muller que cre nun, non se nos vaia a angustiar.

-  Que va, mujer. Tú tranquila. Si para mí, escribir es como respirar. De modo que, mientras viva, voy a tener que seguir escribiendo.

-  Pero tú, escribe.

-  No te preocupes.

-  Que tú tienes algo.

-  Sí, algo de nada.

-  Te lo digo en serio.

-  Ya.

-  De verdad.

-  Bueno. Porque tú, ¿hasta cuándo estás aquí?

-  Todavía unos días.

-  Pues vamos a pedir algo, entonces. ¿Qué tomas?

-  No, si yo estoy allí con mi novio.

-  Ah, coño. Pues nada, tía.

-  Ya. Pero tú, escribe.

-  Sí, sí.

-  Y publica.

-  También, que mis directores no comen del aire...

O meu avó, logo do último achaque de saúde que tivo, púxose a limpiar a súa biblioteca, e nela atopo moitos libros de poetas galegos que me conviña ler para mellorar a miña lingua materna e que non ma critique logo Bermundo Revés nas súas columnas. Ultimamente teño que escribir moito - a columna lunática destos luns sen sol, artigos para a nova colaboración na revista, un libro infantil para Carmela - e eu o que quero realmente é ler. Encerrarme a ler os libros que fun mercando, reler os que a exmoza pijoprogre de Juan Flórez me vai devolvendo, moi subliñadiños, e achegarme moito ás páxinas por ver se logro arrecender nelas as súas mans de nena ben e crema cara. Pero nada. Os aromas esfúmanse no tempo. O mesmo ocorreu co quimono. A última vez que me acheguei a el xa tiña o cheiro do armario. Co cal - que me despisto -, que teño que escribir. O caso é que non creo que teña nada que contarvos porque xa non me interesa - polo menos esta semana - a realidade, e penso que perdín a ollada. Fundamental, para escribir, a ollada. Estou moi pesimista. O que agora fago, por exemplo, non é escribir, se non encher papeis - pobres árbores - mirándome a min mesmo, coa letra máis tumbada ca de costume.

-  Ay, Abraham...Tienes letra de Cervantes.

-  Pero, ¿a caso leíste algún manuscrito de Cervantes?

-  Bueno, no.

-  Pues entonces qué cojones me estás contando.

-  Ay, bueno... Perdona, hombre. Era por animarte.

-  Vete a comer un yogur.

O que agora fago, dicía, é ensaiar unha letra. Aquela letra debuxada a man dos primeiros versos. Desconxestionar a boneca. Contalo todo, ate a nada. Explicarme no papel. A folla en branco resulta un espello de leite vexetal - ou do que sexa co que se conforme un folio - e amargura. Quero ler. Ser soamente lector e atoparlle, outra vez, neste verán cidadán de peitos soltos e ledos, as mil formas que pode ter unha nube.

 

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

Etiquetas
literatura