María Pombo ou a mediocridade con filtro
Nese limbo no que o postureo e a reflexión danse cita, María Pombo pretende consolidarse como unha antiheroína moderna. A súa apoloxía do práctico e do cotián - a lectura como hábito funcional e como dogma - é un dardo á solemnidade dos libros. A semana pasada, Santa María Pombo, pija e healthy, volveu a falar e, coma case sempre, non dixo nada. Agora, atreveuse cos libros, esas cousas vellas que non serven para presumir en Instagram se non teñen as cubertas douradas. “Leer no te hace mejor persona”, sentenciou, e medio país indignouse mentres a outra metade reproducía a súa gracia.
Pombo, que non descubriu América, descubriu, tal vez, que a súa biblioteca é unha balda valeira con luz led. Malia iso, non se corta e atrévese a ditar sentencia dende a súa nada ilustrada. Aí, e non en que dea a súa opinión, está o agravio: no descaro de convertir a ignorancia en bandeira, de facer da falta de cultura un xesto aspiracional. Así, María fai da incultura un traxe cómodo e recoñecible e rescátase da tormenta dicindo “ no me juzguéis por no ser un cliché lector”. María Pombo non é só unha influencer, tamén é un síntoma. O síntoma dun país que prefire o haul de Amazon a biblioteca municipal, que confunde hábitos atómicos con pensamento, e que festexa que unha herdeira literaria - si, con sangue de Concha Espina e do Cervantes Álvaro Pombo -, renegue da árbore da que cae.
Ler faiche mellor persoa? A verdade é que non. Pero non ler, e presumir de non facelo, tampouco. Pombo asinou o triunfo da pereza mental sobre o esforzo calado. Os seus defensores alegan que é moi sinceira - que mostra a súa realidade -, coma se a sinceridade fora excusa para o gilipollismo.
Coma se a ignorancia, con suficiente carisma, deixase de selo.
- ¿Y lo buena que está?
- Bueno, hombre. Eso ya es aparte.
- Abraham Trillo. Estudante, paseante e escritor.
MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO
- O oveiro.
- Help the Poor. Eric Clapton, B.B. King
- El joven y el mar
- Unha aperta
- Cen anos de saudade: Corcubión 1923- 2022
- Un pracer
- Vento.
- Ging tonic de campo
- Como comer un coño sen manchar o bigote
- Los ilusionistas
- Domingo.
- Pois iso.
- Antes que nada.
- Apagón.
- Semana Santa
- Urxencias.
- De alcaldesas, virxes, santas, secretarias, monxas e demais herbas que o campo nos dá nesta época do ano
- Cambio de hora.
- De pixama e bata.
- Tristana.
- Un gorrión sentimental.
- Dor de gorxa.
- Os bos polos e os polos bos.
- O novo Carrumeiro. O Carrumeiro de toda a vida.
- Bar Sanín, Dende 1954.
- Garganta con arena.
- Federico.
- Onde din Centro Recreativo Cultural digo Casino
- Escribindo tonterías.
- Ceevilla ten unha cor especial.
- Últimos días para Fin de Ano
- Jou, jou, jou.
- De Casares Quiroga a La Flor del Jamón pasando por Juan Carlos Monedero
- Aire!
- Merca o décimo e que che quiten o bailado.
- Álvaro Pombo existe.
- Vai por tempadas.
- Defuntos
- Amancio Prada e os que van con el.
- A apoloxista de Cortázar
- “A muller de ollos mouros e intensos”
- Voltar a Hemingway
- Viva la vida! Viva el amor!
- Polo amor de Fidel.
- Luns sen artigo... Ya se verá
- “Detrás de la niebla siempre hay algo”.
- Hastag #Xunqueira2024
- Mar de ardora
- Síguenos receitando.
- 240.
- Posta de (non) sol.
- Un delfín cachondo e duascentas oitenta e catro palabras
- Memorias de un mujeriego.
- Adnama.
- A comprar xenxibre.
- Habaneras de La Coruña
- Vivamos como galegos, pero soñemos como americanos
- Cen viños máis cen libros.
- Letras Galegas
- Escribir sen escribir.
- No tan Gotán.
- San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.
- Posible, hipotético, probable, suposto Manolo
- De Pla y María Dolores.
- Venres Santo.
- E o neno de Sanlúcar volveu brillar
- O Minotauro, Cela, e outros animáis fantásticos
- García Márquez