O ovoeiro

costumismo

O ovoeiro

09:15 01/09/25

O ovoeiro é un tipo de pelo branco e enrrugas coma surcos, de cara agraria e saudable, moi parecido ao rei Carlos de Inglaterra, que ven a vila - non se sabe dende onde - para facer comercio dos seus ovos - isto é, dos das súas galiñas, naturalmente (galiñas desas de campo que comen caracois e bolboretas nas noites azuis á luz da Lúa. Deja que salga la luna, deja que se ponga el sol, de que caiga la noche... e todo iso ) -.

- Á luz da Lúa, as galiñas dormen. As galiñas dormen de noite. Ou é que non o sabes? Pero, como podes descoñecer que as galiñas dormen de noite? Logo vas de listo e de informado.
- Estas, no. Estas, de noche, comen. No le quite la magia al artículo, señora, y déjenos hacer literatura a los que sabemos. Váyase a manifestar delante del quiosco.
- Que ordinario, chico.
- Ya, ya. Es la mala baba, que me traiciona. ¡Venga! ¡A dar palique a la plaza! Que la pusieron muy bonita.

O home, preséntase co petate ben cargado; ovoada resultante de tres razas distintas de pola que tal vez poidan ser as de Mos, Guinea, e desa outra parda de toda a vida - non sei -, e con el recorre o pobo, casa por casa, para suministrar vitamina A, D, E e B da boa. Pero estas cousas o señor dos ovos non as sabe nin as pensa nin lle importan. O home tan só segue a facer o seu oficio honrado e antigo - hoxe ilegal - como cando neno. Así, vai colocándolle as súas doceniñas ás mulleres polo módico precio de tres euros, os cales, ao final da xornada, non lle dan nin para gasolina.

- Y usted, ¿por qué sigue dedicándose a esto? No tiene pinta que de un duro, la verdad.
- Por no tirarlos, hombre. Por no tirarlos.
- ¿Por no tirar los huevos, dice?¿Para qué quiere tanta gallina?
- Hombre, ¿y qué hago yo sin gallinas? Hombre. ¿Qué hago yo sin responsabilidades? ¿Ver la tele? Pero hombre. ¿Tú no sabes que los viejos, si vemos la tele, nos morimos? Así estáis los jóvenes, hombre, muertos todos de ver la tele.
- Entiendo. Bueno, disculpe y que siga usted bien.
- Cómprame una docena, oye. Por no tirarlos, hombre.
- Es que a mí, me los regalan. Ya lo siento.

O noso pseudocarlosdeinglaterra atópase moi triste a causa de que xa non pode facer o reparto en coche por culpa das cámaras de tráfico que a gobernanza municipal diseminou polo pobo coma pequenas putas vellas argalladoras, e as pernas, xa non lle dan. A ver quen lle explica que ten que ir ao Concello a dar a súa matrícula para que ya rexistren e logo etc, etece, etc. A súa idade, antes de se meter en semellantes xestións, prefire deixalo no aparcadoiro de caravanas, preto do Hórreo, e achegarse ao núcleo urbano camiñando. Non se enteran de que estas persoas hai que coidalas ao ser as que lle dan ese punto de verdade, coa súa labor e a súa xerga, a rutina corcubionesa. Non se enteran, non se enteran. Esta xente é que non se entera. Un non sabe a onde vai a ir este pobo, sen cura, sen tabaco, e rexido polo consistorio actual. Pero iso tanto ten porque a terceira guerra está por estalar e aí vamos a caer xa todos e non vai a importar máis nada.

Orballa no campo do Rollo. Observo coma se afasta o ovoeiro, lentamente, dificultosamente, paraugas as costas, ollos moi vermellos de tomar caña co café, e non podo deixar de pensar que en calquera momento vai a morrer dándolle a volta do cambio ás súas clientas, durmindo a sesta, ou acendendo un cigarro.