“Las mujeres que lloran no saben mentir“

Abraham Trillo
15 de setembro de 2025 (10:08 h.)

Fai unha semana tiven a sorte de pasar un par de días estupendos na Coruña - cidade tan miña -, facendo xestións diversas, nos cales asistín, absolutamente de forma involuntaria e circunstancial mais expectante, ao pranto de dúas mulleres. Á primeira vina o martes, nada máis chegar, na rúa Real. Era unha rapaza nova, poñamos que de trinta anos, gorda, e pouco acompañada pola forza da natureza no que a estética física se refire - pero iso, neste momento, dá igual -. Camiñábamos en sentidos opostos da marcha e sorprendéume vela, entre a xente, chorando sen deter o paso mentres ollaba o teléfono móbil. A causa da súa choreira, tería que ver con algo que se lle acabara de comunicar a través del? Non o sei, mais non me pareceu oportuno parala pola rúa para preguntarlle que lle sucedía. Seguín cos meus recados un pouco trastornado, recoñecerei, polo que acababa de presenciar.

O segundo episodio do estilo, case idéntico, ocorreu ao día seguinte, nos xardíns da praza da Tabacalera. Outra muller nova - esta algo máis guapa ca outra - chorando, igualmente, mentres fedellaba no teléfono. Nesta ocasión pregunteime se o móvil, máis aló de ser o vehículo emisor da tráxica nova - no caso de que fora tráxica - non actuaría coma o refuxio onde disimular o seu desacougo diante da sociedade. Pode ser que discutise na casa, que atopara ao seu gato morto, que vira unha nova estremecedora na TV, ou que por calquera destas razóns ou outras distintas precisara saír á rúa a respirar e que se valera do dispositivo móvil a modo de parapeto fronte as miradas dos viandantes de maneira reflexa e inconsciente. Probablemente, fai vinte ou trinta anos prendería un cigarro. Nesto ía pensando eu cando me dirixía ao Chicote para xantar. Esta vez tampouco me detiven, claro.

O sen par Alfredo Kraus cantaba iso de que “las mujeres que lloran no saben mentir”. Non o teño moi claro. E continuaba “y a mí me ilusiona que tiemblen por mí, que tiemblen por mí, que tiemblen por mí”. En todo caso, escoítena e saquen as súas própias conclusións. Chámase “ No puede ser”. Facer chorar a unha muller, paréceme coma matar a un paxaro fóra da nenez - os paxaros só se poden matar de neno, porque se o fai un sendo adulto xa non irá ao ceo -.

Motivado pola recente visión destas dúas rapazas en plena chorada volvín a sentir profundamente por tódalas veces que de forma consciente ou non consciente fixen chorar ás diversas mulleres que teñen ocupado, e ocupan, un ou outro lugar dentro da miña vida. Asegúrolles que non é nada agradable. Aínda que tamén se pode chorar de felicidade como é o caso daquela que o fixo despois do orgasmo. Pero, sobre isto, non vou a dar máis detalles polo momento. O que queira saber, que vaia a Salamanca.

 

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

Etiquetas
costumismo