Fransicoalegreyolé

touros

Fransicoalegreyolé

08:26 18/08/25

Nada máis chegar - son as seis da tarde -, café en A’Devesa. Hora e corenta minutos de camiño. A’ Devesa, é unha pastelería que abríu as súas portas na segunda metade da década dos oitenta do pasado século. Nos seus servizos, atópome con Tellado. Que era Miguel Tellado díxomo despois Juan. Despistado de min, non recoñecín ao secretario xeral do PP cando interrompeu a miña cálida e viaxeira mexada. De todas maneiras, tanto ten: non tiña pensado pedirlle un autógrafo.

- Espere fuera, coño. Que estoy meando.
- Vale, vale.
- Nada, si la culpa también fue mía por no haber echado el pestillo.
- No se preocupe.

Abraham Trillo cuns amigos en Pontevedra

A Pontevedra cheguei a tarde do pasado dez de agosto coa almohadilla branca e vermella de B.R. na man esquerda, que é a man do corazón, co propósito de ver tourear a Morante de la Puebla. Con respecto a isto, pouco poidemos ver da arte do mestre. A penas cinco pases de muleta antes de que o primeiro touro
mandárao directo á enfermería. Máis tarde soupemos, imaxino que coma todos vós, que a cornada, se ben foi grave, non o fora tanto como para xubilar ao diestro, saldándose a conta do parte médico con quince días de baixa. O que si poidemos ver, e con moito gusto, foi o triunfo de Daniel Luque, toureiro sobrio, valente, e de pouco boato, que non coñecía. Luque gañou a praza sabendo parar, templar e mandar - máximas do toureo clásico e tradicional - sobre os tres touros cos que se enfrentou ao longo da corrida. No seu último cornúpeta, paseou a montera nunha circunferencia perfecta para rematar lanzándoa cara atrás. Sorpresa cando o sombreiro caeu copa abaixo, símbolo de mala fortuna. Sorpresa dobre cando o heroe fíxoa voltear, nun garboso xesto, co estoque. Daniel Luque, nesa acción, cambiou a súa sorte e, coa súa, a da tarde. Tres orellas, volta triunfante á area, e sete mil persoas postas en pé. Foi curioso poder contemplar a cantidade de xente nova - poñamos que de dezaoito a trinta anos - que asistiu ao evento logo de case ter interiorizada a mensaxe lanzada por algunha formación política durante décadas acerca de que a Festa Nacional supón unha tradición non apoiada polas novas xeracións co fin de abrogala. A festa dos touros é a festa do pobo, de todo o pobo, porque todo cidadán, con independencia da súa condición social, raza, estado civil, orientación sexual, relixiosa e política, pode asistir a ela, e nela nutrirse dos valores esencias para participar deste Mundo dígnamente. Así, aptitudes como a valentía e o coraxe, unidas tamén a outras moi diferentes, mais complementarias, ás citadas anteriormente como o poden ser as da moderación ou a temperanza, trazan unha
liña que cruza tódalas lidias que se producen nunha tarde, e aínda as portas do edificio cando todo rematou e toca regresar a casa. Se se estivo atento, se o achegamento ao rito foi realizado de forma humilde, se os porqués de cada xesto foron comprendidos, dos touros, un sae mellor persoa.

Hai dúas cousas que extrañei. Gustaríame que, nas gradas, da mesma maneira que o fixeron as bandeiras de Galicia e do Reino de España, ondease tamén a bandeira republicana pois - non sendo eu un home de bandeiras, quen me coñece sabe que fago miña aquela máxima exipcia que reza “a miña verga é a miña patria” para reclamar a miña propia independencia -, creo que dese xeito representaríase o poder que segue tendo a Festa para xuntar aos enfrontados ou, polo menos, para propiciar ese espazo, esa tregua olímpica onde os españois celebran xuntos. A outra cousa que lamentei foi que esa parte bébeda e conflictiva da grada que de cando en vez berraba a xa famosa e vulgar expresión “ Pedro Sánchez, hijo de puta”, non aproveitase a oportunidade de ter ao ex presidente Rajoy de corpo presente - xusto ao carón do palco da presidencia - para lle dicir, cando menos, o mesmo, tendo en conta que o impresentable Goberno que hoxe padecemos é fillo da súa vergoñenta xestión política.

Polo demáis, todo ben. Os pasodobres - fransicoalegreyolé - moi bonitos.