Atención, peligro

humanización

Atención, peligro

07:47 20/10/25

A mesma tarde na que a miña veciña P. daba cos seus osos no chan a altura da casa dos Brandariz, dona E. tamén o facía ás portas da parrillada Buen Camino. Así as cousas. En Corcubión, últimamente, tropezar converteuse nun acto de participación cidadá.

Un, que é tendente ao traspés - “levanta os pes, que un día caes”, repíteme meu pai coma un mantra-, comeza a sentir que vivir aquí é un deporte que pon en risco a integridade física. Non é que falte vontade municipal, falta un mellor establecemento do prioritario.

- Eso es lo que tú opinas.
- Efectivamente. ¿O quién cree usted que está escribiendo este artículo? ¿Mi prima?

Os xestores do Concello, tan aplicados en regar as plantas, deberían mirar máis ao solo e menos á foto. O pavimento, escenario humilde onde transcorre a vida cotiá, parece non existir nos plans estratéxicos nin nos presupostos participativos. Tal vez porque reparar o ordinario non loce tanto como inaugurar o grandilocuente.

Hai quen di que Corcubión é un pobo con máis historia ca presuposto, e pode que teña razón. Pero as beirrarúas tamén contan historias, e as nosas falan de abandono ao tempo que constitúen unha alegoría do poder local: escorredizas e sempre ao borde do derrubamento. Cada baldosa solta é unha carta de protesta que ninguén le, e cada caída, un recordatorio de que a desidia tamén deixa pegada.

Os rexedores non deberían de se ocupar máis que de xestionar a boa restauración das nosas nobres rúas - tamén as das zonas arrabaleiras como o son aquelas onde sucederon as toupadas das que hoxe falo - e, unha vez solventado o asunto, pasar ao seguinte.

Non hai pedra milenaria que resista o paso inseguro dos veciños. As beirarúas están vellas, cansas e levan anos pedindo auxilio coa súa propia linguaxe: levántanse, parten, afúndense… En tempos como os actuais, nos que tanto se trata o tema de poñer en valor o patrimonio, sería conveniente lembrar que o chan tamén forma parte da paisaxe; que o pobo non só é a praza, nin se abarca coa mirada dende o balcón do Concello. Menos peroratas nacionalistas e máis cemento. Menos aplauso e máis nivel. Porque levantar o pobo non sempre significa construir, se non impedir que se arruine o que xa temos.