Preservativo, profiláctico, forro, goma, condón

sexo

10:14 29/09/25

Xa non se fala da profilaxe, ou fálase demasiado, que é case o mesmo. O adolescente de hoxe, tan moderno el co seu teléfono máis listo ca súa cabeza, non sabe se poñer unha gorra do revés - aínda que iso está un pouco demodé - ou un preservativo do dereito - o de poñerse un preservativo tamén soa antigo -. Don Manuel Fraga, nunha conferencia de prensa, e pasando dos setenta anos, dixo que toda a vida dixera verdades sen condón e que tiña pensado morrer sen poñer ningún.

A profilaxe, sustantivo feminino que arrecende a hospital limpo e a prospecto médico, constitue a gran proba de lume da adolescencia: tal vez, a primeira cita co medo. Porque antes do condón ven o rubor, a torpeza, o tremor dos dedos que non saben se abrir o pequeno sobre de aluminio ou pedir auxilio a Google. Google, nai universal desta xeración, máis nai que ningunha, resposta con tutoriais, vídeos e ate memes. A pornografía, ensinou demasiado cedo aos nenos o que a educación sexual xamáis se atreveu a pronunciar.

O adolescente fai uso do profiláctico coma quen usa unha pulseira de festival: non tanto por convicción senón por protocolo. O preservativo non protexe só de enfermidades ou embarazos, protexe da acusación de irresponsabilidade. O que o leva no peto xa aprobou o exame social, a pesar de que logo non o use. É a liturxia preventiva, o talismán urbano, o amuleto da modernez hixiénica.

Podemos ver a profilaxe como a metáfora dun mundo que se vacina contra todo, que se embala ao vacío para non tocarse - aínda que os anuncios da tele din que cada vez, Durex, fainos máis finos -. O preservativo como lema da xuventude blindada que aprende antes a cubrirse que a entregarse. Os vellos poetas falaban da carne trémula, do bico sen medida, do abandono gozoso.

A profilaxe é esa aprendizaxe torpe e necesaria que transforma a primeira vez nun trámite de farmacia, pero tamén nunha ceremonia de iniciación. Entre a risa nerviosa e o medo ao erro, o adolescente descobre que o látex non é só goma: é fronteira, é pacto, é rito. E aínda que se burle e diga que pasa, no fondo aférrase a ese xesto coma quen se aferra a unha certeza no medio do vértigo.